Van zongebruinde lijven, naar verplicht een blogje schrijven

Van zongebruinde lijven naar verplicht een blogje schrijven

Ha allerliefste fans. Hierbij ein-de-lijk de lang verwachte blog. We weten dat we bar weinig van onszelf hebben laten horen en daar hebben we zeker berouw van. Maar eerlijk gebiedt ons te zeggen dat we even onze focus op onszelf hadden. Onze excuses, we hopen dat we jullie kunnen verblijden met een ontzettend leuke blog over onze bezigheden hier in het oververhitte Oeganda.

FUNDING
Tja. We moesten even onze vorige blog teruglezen om te kijken waar we het laatst over geschreven hadden. Allereerst willen we wat schijven over onze fundraising voor het hospice en diens patiënten. Doordat er ontzettend veel geld is overgemaakt (liefde voor jullie) wisten we even niet wat er er mee aanmoesten. Wij als welopgevoede kinders besloten om dit geld niet direct uit te geven aan allerlei benodigdheden in het hospice en het ziekenhuis. Juist omdat we dit geld willen gebruiken voor de mensen die het echt nodig hebben besloten we even het potje te bevriezen voordat we het spenderen aan, naar ons idee, minder belangrijke uitgaven. Omdat we hier niet meer een lange tijd zitten zou het dus ook kunnen dat we dit geld pas uitgeven nadat we terug zijn gekomen in Nederland. We hebben aangegeven bij het hospice dat ze met ons contact moeten opnemen zodra er weer een situatie is waarbij iemand een operatie/onderzoek nodig is welke levenveranderend is. Daarnaast hebben we wel een gedeelte van het geld uitgegeven.

- Voor kerst hebben we samen met de verpleegkundige heel veel medicijnen en andere materialen gekocht voor het hospice zodat ze de komende maanden vooruit kunnen. Een aantal van deze medicijnen konden ze al maanden niet meer kopen door gebrek aan financiën, terwijl ze wel erg nodig waren voor een groot gedeelte van de patiënten. Een echt kerstcadeau!
- We hebben krukken gekocht een voor een jonge vrouw met Karposi Sarcoma. Hierover kun je lezen in onze vorige blog. De eerste keer dat we haar zagen kon ze enkel rondom haar huisje kruipen. Een aantal weken terug brachten wij haar de krukken en zagen we dat ze hier heel fanatiek mee aan de slag ging. Nu kan ze zelf naar het dorpje in de buurt lopen om boodschappen te doen! Wat een doorzetter en wat gaaf dat wij haar hierin konden bijstaan.
- Het kleine meisje met problemen rondom haar navel (zie vorige blog) is geopereerd in een ziekenhuis in de buurt. Er bleek een goedaardige tumor te groeien bij haar navel, vandaar dat de wond niet heelde. De operatie is geslaagd en ze is weer thuis bij haar ouders. Deze operatie + een week in het ziekenhuis kostte ongeveer 200 euro en heeft haar leven doen veranderen. En dat allemaal dankzij jullie. :)
- Het hospice is een voedselprogramma gestart. Sommige patiënten in het hospice hebben geen geld om goede voeding te kopen. Daarom eten ze vrijwel niets of enkel pap. Natuurlijk heeft dit effect op hun gezondheid. Gezonde voeding is namelijk essentieel voor patiënten. Ze hebben tien patiënten geselecteerd die niet in staat zijn dit voor zichzelf te kopen. Geschat wordt dat er ongeveer 1 euro per patiënt per dag nodig is om ze gevarieerde voeding aan te bieden (denk hierbij aan soorten fruit, rijst, lokaal voedsel,enz). Dus om een patiënt (en diens familie) een maand in voeding te ondersteunen is er ongeveer 30 euro nodig. Dit betekent dat er per maand ongeveer 300 euro nodig is om dit programma succesvol te laten verlopen. Wij denken eraan om een bijdrage te doen aan dit programma om op die manier een deel van de patiënten te helpen.
- Voor het resterende bedrag hebben we dus, zoals eerder gezegd, besloten dit nog niet uit te geven. In de komende maanden zullen er nog meer schrijnende situaties langskomen en zal er contact met ons worden opgenomen. Mochten we dan dit financieel ondersteunen zullen we hier een blogbericht over schrijven.

We hopen dat jullie het eens zijn met onze besluiten omstreeks onze funding. Mochten er nog dingen onduidelijk zijn kunnen jullie ons altijd een berichtje doen! Nogmaals willen we jullie bedanken voor jullie gulle gaven. Jullie zijn stuk voor stuk fantastisch!! :)

EN VERDER?
Goed, we moeten toegeven dat we het er de afgelopen weken wel even van genomen hebben. Begin december kwamen de ouders van Marloes (vanaf nu Carolien senior en Martinus genoemd) ons voor drie weken bijstaan. En wat was dat leuk! Op onze eerste avond kwamen ze met de zak van sinterklaas binnen (lees: onze bestelde attributen waarbij je kunt denken een stroopwafels, rookworst en mascara) om een verlaat sinterklaasavond te vieren. Vier dagen verbleven ze met ons in Tororo, waarbij dan toch eindelijke de Tororo-rock werd beklommen en gingen ze samen met Rosalie een dag mee het veld in. Zelf hadden ze al een aantal dagen Dubai en wat dagen in Uganda achter de rug. Wij besloten ze de verdere 2 weken op sleeptouw te nemen en ze heel Oeganda te laten zien (niet dat we zelf Oeganda al hadden gezien, maar met een beetje bluffen kom je ver). We kwamen erachter dat we toch stiekem best trots waren geworden op dit land en de prachtige mensen.

Martinus vertelde trouwens aan iedereen dat hij ninety-five is. Waarop de Oegandezen goedgelovig reageren dat hij er nog jong uit ziet voor z’n leeftijd. En dan ook nog eens op je 95e en berg beklimmen! Ach, wat niet weet wat niet deert toch?

Het hospice ging dicht voor 2 weken. Nu hoor ik je denken: hoe kan een hospice dicht gaan? Patiënten kregen langere afspraken en meer medicatie mee met de mogelijkheid om te bellen wanneer het niet goed ging. Dus rondom kerst en oud&nieuw had iedereen vrij! Dat lieten wij ons natuurlijk niet twee keer zeggen. Rosalie ontpopte zich tot een uitermate gedreven tourguide en zette met behulp van Loes en Caro een roadtrip door Uganda in elkaar. Dit resulteerde in een rondje Uganda waarbij de hotspots aan werden gedaan. Kort zullen we jullie door deze onvergetelijke vakantie heen praten. Wat was dat een avontuur! Nog nooit hebben we zo veel in de auto gezeten (lees: 6.000 km) Uren zaten we in ons busje samen met onze gidsen Sipje en Sopje. (Als je deze namen herkent ben je net als wij fan van de potloden van Bert en Ernie) Onze gidsen waren dus misschien ietwat onnozel, wat voor veel hilariteit zorgde.

Onze reis starte in in Kampala, waar we onze eerste nacht doorbrachten. Onze maaltijd in een restaurant dichtbij (moet je wel goed lopen natuurlijk) eindige in een reeks van lach aanvallen. Waarom? Halverwege viel het licht uit waardoor Carolien senior en Rosalie met hoofdlampen op zoek moesten naar het toilet en waarbij we ons eigen eten niet konden zien. Op hoop van zegen dan maar. Het eten bleek iets te veel waarop Marloes besloot haar curry te cancelen die vijf minuten later toch arriveerde. We besloten voet bij stuk te houden en die curry niet aan te nemen. Deze peperdure maaltijd (4 euro) heeft ons nog vijf minuten ons staan aanstaren in de handen van een wat onthutste en zenuwachtige ober. Maargoed de aanhouder wint, dus die curry werd netjes terug gestuurd. En dan aan het einde een fooi geven van 5 euro, ik geef toe dat er een vies spelletje door ons werd gespeeld. Laten we maar zeggen dat ouders Willems een slechte invloed op ons hebben. Overigens werd bijna de curry van Martinus weg gehaald waar hij het niet mee eens was. Hij beschermde deze dan ook met z’n leven en concludeerde dat ze beter de overtollige glazen konden weghalen. We waren echt een stelletjes asociale Nederlandsen.

Na Kampala reden we in een streep door naar Lake Mburo. Daar sliepen we de eerste nacht in het meest afstanse kamp ooit waarbij in de nacht de hippo’s langs ons huisje liepen en waarbij ons toilet bestond uit een gat in de grond waar de vliegen uit vlogen en de kakkerlakken voor je neus voorbij schoten. BAH! Maargoed, het leven in Afrika heeft ons doen leren overal je behoefte te doen. In dit national park deden wij onze eerste safari. Van dichtbij genoten wij van pumba’s, zebra’s, nijlpaarden, honderd soorten herten en buffalo’s. De tweede nacht sliepen we op een prachtige locatie op de rand van een berg met uitzicht over het hele park. Een prachtige safari tent met daarachter een ingebouwde badkamer met een uitzicht om naar huis te schrijven. Wat we natuurlijk niet deden want dan had je wel eerder een blog zien verschijnen. Dit resort heeft ons geheel doen opladen voor de lange reis naar onze volgende bestemming: Lake Buyonyi. We passeerden nog even de evenaar waar een gehele fotoscoop ontstond (iets wat vooral door pa en moe Willems werd gestimuleerd). Aangekomen bij dit meer keken we onze ogen uit. Wat groen, wat mooi, wat .. woorden tekort. Daarom hebben we natuurlijk wat foto’s toegevoegd. Op een boot werden we naar onze slaapplaats gebracht die op een eiland was. Het huisje waar we verbleven bleek bewoond te worden door een van de medewerkers die het snel even opruimden. De broodkruimels lagen nog op tafel. ‘Bah’ concludeerden wij en al snel werd ons een nieuw huisje aangeboden. We werden niet ontmoedigd door deze tegenvaller en hebben genoten van onze dagen op dit meer. Op een boomstamkano trotseerden we het meer waarbij Carolien Senior zicht ontpopte tot koppelaar. Tot nu toe heeft ze ons allen aan een Oegandees proberen te koppelen, iets wat niet altijd in goede aarde viel bij de brunettes. Maar gelukkig maakte ze dit goed met haar sterke gevoel voor humor. :) Na deze dag keken we in de spiegel en herkenden we ons eigen gelaat amper. BRUIN waren we geworden! Vies gewoon. De volgende dat sliepen we aan vaste land waarbij Marloes een crush had op de ober. Het eten was hier werkelijk fantastisch, maar de curry (ja, weer) van Carolien senior was net iets te pittig. (Past wel bij het karakter).


Enfin (lekker woord), we reden verder naar onze volgende lokatie: Kibale forest. Hier bleken vader en moeder Willems een prachtige kamer te krijgen en zaten de brunettes in een soort varkenshok. Ons rechtvaardigheidsgevoel speelde op en na lange discussies met onze gidsen kregen we ons ontbijt de dag erna gratis. Dus dat betekende dat we allen twee pannenkoeken extra bestelde en nog 6 flessen water (zoiets laten we ons geen twee keer zeggen). Het leuke aan deze plek was dat er overal apen zaten. Je kon je ramen niet openlaten want dat zat er wel een aap in je spullen te graaien. De dag erna zetten we onze reis voort naar Fort Portal! Klinkt heel indrukwekkend, maar we hebben geen fort gezien. Wel was dit een van de schoonste steden van Oeganda waarbij er zelfs een stoep was! Wauw, dat hadden we lang niet meer gezien. Hoogtepunt van deze plek was toch wel dat er een Nederlands restaurant was waarbij we, jawel, een broodje kroket hebben gegeten! Het valt ons trouwens nu wel op dat de hoogtepunten voornamelijk rondom maaltijden zitten, iets met prioriteiten. Even weer over dat boordje kroket. Wat een feest was dat! In onze enthousiasme konden we geen keuze maken uit gerechten waarbij de eigenaar na een half uur kwam vragen of er een probleem was met de kaart. Ietwat beschaamd vertelden we dat we geen keuze konden maken waarop deze geniale man voorstelde om eerst een paar bitterballen langs te brengen om de tijd wat te overbruggen. Uiteindelijk hebben we allemaal verschillende maaltijden besteld die we met z’n allen deelden. Lekkerrrrrr.

De dag erna stapten we weer in ons busje om naar Murchison Falls te gaan, dit is het grootste national park in Oeganda. Eerst verbleven we een nacht in de buurt in een guesthouse waar Marloes ruzie kreeg met de eigenaar omdat we maar 1 handdoek kregen voor 5 personen. Belachelijk vonden wij. Goed, snel deze nacht door want wat was dat vies. Carolien senior en Martinus troffen ongeveer 7 kakkerlakken aan in hun kamer. Tijdens ons ontbijt genoten we allemaal van onze thee uit een thermoskan. Beetje jammer dat Marloes bij het inschenken van het laatste beetje thee een kakkerlak vond in het water. Toen zijn we maar uit zelfmedelijden gaan ontbijten bij een te duur en te luxe restaurant in de buurt, om zo deze afschuwelijke gebeurtenis weg te denken. Gelukkig konden we snel door naar het park. Dit was echt prachtig en bijzonder.. warm. 42 graden gaf de thermometer aan. Een bootsafari over het water volgde, waarbij Marloes zo lang met de kapitein flirtte totdat ze zelf mocht varen. Rosalie en Carolien zaten met gevaar voor eigen leven bovenop de boot, waarbij ze nog beter de olifanten en giraffen in beeld kregen. Na een tocht van 2.5 uur werden we gedropt op een punt waar we een hike van een uur deden (WARM) om zo bovenop de Murchison Falls te komen. Prachtig! Zie foto’s natuurlijk. De ochtend erna deden we nog een safari in ons busje waarbij de brunettes bovenop klommen om alle dieren te spotten. Het landschap was prachtig en we hadden geluk om leeuwen te spotten (iets wat in heel december nog maar 1 keer gebeurd was). Na deze safari was het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Wij brunettes gingen namelijk door naar National Park Kadepo Valley in het noorden van Oeganda, terwijl ouders Willems weer terug naar Kampala gingen om naar huis te vliegen twee dagen later. Van te voren werd er even gevreesd dat het apart was om opeens met andere te gaan reizen, maar naarmate de dagen vorderden werd onze band sterker. Nog nooit hebben we zoveel gelachen in een korte tijd. Wat een aanwinst waren deze dagen! Bedankt voor jullie vermaak in al die uren dat we in de auto zaten. Black Stories en het meezingen van oude gouwe Nederlandse hits (Daaaar gaat ze) was zonder jullie niet hetzelfde geweest! En natuurlijk bedankt voor de 3.547 foto’s die jullie van ons gemaakt hebben.


En wij? Wij gingen door naar Kidepo. Onze nieuwe gidsen pikten ons op een random plek op en dit keer klikte het direct met ze. Op de heenweg zongen we al met z’n vijven Girls on Fire en Hero van Enrique. En dan weet je dat de komende dagen leuk gaan zijn. Kidepo is niet in woorden te omschrijven. Toch gaan we het proberen. Eindeloze savannes met de bergen van zuid-Sudan op de achtergrond. Briljant! Een matras op het dak van de auto en de safari kon beginnen! Nicknames ontstonden naarmate de dagen vorderden: als the Lion, Loser-buffalo, Zebra, Horriby en Giraffe beleefden we onvergetelijke tijden. We sliepen in tenten waarbij we ’s nachts wakker werden van brullende leeuwen en waarbij er bij ons ontbijt zebra’s voor onze tent stonden te grazen. Bij het kampvuur werden spannende verhalen verteld van hun Afrikaanse cultuur die we niet met jullie gaan delen want die zijn niet voor jullie oren geschikt (en daarnaast hebben we beloofd deze praktijken niet door te vertellen). Overigens hebben we hier de grootste spin van ons leven gezien waardoor we de komende dagen deze plek vermeden. Tijdens een van de safari’s werden we plotseling geconfronteerd met de felroze handdoek van Rosalie op de grond in de middle of nowhere. Het is ons nog steeds een mysterie hoe deze daar beland is, maar sommige dingen moet je natuurlijk niet willen weten. Onze weg terug bestond voornamelijk uit stof en het leek alsof we een paar dagen onder de zonnebank hadden gelegen en daarna nog eens zes lagen foundation hadden opgesmeerd: welcome to Africa! De wegen worden stoffer naarmate de dagen droger en warmer worden! Dit zorgt ervoor dat we nu enkel nog grote boda-drivers uitzoeken waarachter we kunnen schuilen.

Deze vakantie was voor ons toch ook best vermoeiend. Vooral de teen van Carolien had het zwaar te verduren. Een nagelontsteking ontstond aan het begin van de reis en die bleef lang aanhouden. Als klap op de vuurpijl probeerde ze ook nog elegant langs een groep kerels te lopen waardoor ze in haar zenuwen over een steen struikelde waardoor, jawel, deze teen ook nog eens ernstig verwond werd. Arme teen. Misschien ligt het aan de naam, maar ook Carolien Senior had wat moeite met lopen. Tijdens onze eerste safari genoot ze met volle teugen van de prachtige natuur waardoor ze een enorme boomstam voor haar over het hoofd zag. Het kwaad geschiedde in luttele seconden waarbij ze dramatisch ten onder ging (inclusief koprol). Marloes liep hierachter en belandde ook in het gras, maar dan van het lachen. Deze twee samen hebben nog een kwartier lachend en gillend in het gras doorgebracht wat natuurlijk onze kans op het zien van wildlife verpestte. Goed verhaal wel.

Wij sloten onze reis af op onze favoriete plek in Oeganda. Jinja! Aan de Nijl verbleven wij vijf dagen om bij de komen van de heftige dagen. 12 dagen lang sliepen we elke dag op een andere plek, dat gaat je niet in je koude kleren zitten. Hier sloten de Global-Nursing studenten Lienke, Machteld, Gerline, Willemijn en Marsha zich bij ons aan! Samen met deze vijf meiden (en nog heel veel anderen waarvan we de namen niet gaan noemen) vierden wij oud en nieuw waarbij we onvergetelijke momenten hebben meegemaakt. Zo stond om 3 uur ’s nachts onze auto midden in de wildernis stil en was de accu kapot. (Sorry pap en mam, we zijn echt wel voorzichtig hoor maar sommige dingen kun je niet beïnvloeden). Uiteindelijk is alles goed gekomen. Na vijf dagen in Jinja was het voor ons tijd om weer terug te gaan naar Tororo, maar gelukkig gingen Machteld en Lienke nog een paar dagen met ons mee om zo de pijn te verzachten. En dan zit je daar weer in Tororo, de plek die eerst zo avontuurlijk en nieuw voelde maar nu toch voelde als ‘gewoontjes’. We hadden toch een aantal dagen nodig om weer back to reality te komen. Een echte januari dip (maar dan met 36 graden). Even klagen trouwens. We weten dat het bij jullie min vijf is en dat het sneeuwt en dat het koud is. Maar we willen even benadrukken dat +36 graden ook niet altijd een feestje is. Het kwikt stijgt en onze motivatie die daalt. Slecht he? Maar toch wel realiteit. Om weer even van omgeving te wisselen zitten we nu in Mbale, een stad op drie kwartier afstand van Tororo. Hier werken we die-hard aan onze patient-safety assessment voor school. (Behalve ik want ik zit al 3 uur een blog te schrijven). En er zit haast bij! Want we zitten nog maar twee weken in Oeganda! Nu we dit zo schrijven bekruipen ons mixed feelings. Natuurlijk zien we er ontzettend naar uit om al jullie leuke koppies te zien op Schiphol (31 januari 12:30 you better be there). En ja, het gaat fijn zijn om water uit de kraan te drinken, om überhaupt een kraan te hebben die altijd werkt, te slapen onder een dekbed en niet constant op je hoede te hoeven zijn voor muizen, kakkerlakken en andere wezens. (na onze vakantie lagen er muizenkeutels op ons bed, iel). Maar.. We gaan ook de warmte missen, en dan met name de warme harten van al die leuke Oegandezen hier. En naar de markt gaan om ja avocado, ananas en passions fruit te kopen voor een euro waarbij je op de achtergrond een Afrikaanse beat hoort waar wat mensen op staan te dansen. Stiekem gaan we ook wel de aandacht missen (we blijven BN’ers hier). En natuurlijk niet weten wat je morgen gaat doen, maar wel weten dat het sowieso weer een nieuw avontuur gaat zijn. Gewoon je spullen in een tas proppen en kijken waar je uitkomt! Heerlijk! Het reisvirus heeft ons te pakken. Maarja, dat is het gevaar van reizen. Je kunt het nooit beide hebben: je hebt nooit je familie, vrienden en luxe hier, maar in Nederland heb je nooit de vrijheid die je hier hebt. Kwestie van accepteren en je volgende reis boeken.


Overigens gaan we de 20e naar Mombassa (Kenia) voor tien dagen. Belachelijk, dat weten we, maar het kwam zo uit. (Daar zorgden we wel voor haha). Wat gaan we daar doen? Vieren dat we klaar zijn en afscheid nemen van Oost-Afrika. En verder weten we het nog niet, maar niet weten zorgt uiteraard voor de beste avonturen.

Lieve mensen, bedankt dat jullie weer een hele blog gelezen hebben. Waarschijnlijk (pin ons er niet op vast) gaan we in Mombassa onze laatste blog schrijven. We zijn bijna weer thuis mensen! Geniet nog even van jullie vrije dagen.

Kusjes,
De Brunettes!

PS. De foto's komen ergens vandaag online.
PPS. Nu snel verder met de opdracht (en hopen dat onze leraressen meelezen en zien hoe gemotiveerde we zijn!!)