Van Nederlandse regendouche, naar je wassen in de bushbush.

Het is alweer een tijdje geleden dat we jullie leven hebben opgevrolijkt met een blogje. Daarom zitten we nu op onze stamplek in het huis met onweer en regen zo heftig dat onze huiskamer verandert in een discotheek, omdat het licht elke vijf seconden uit en aan gaat. Toch nog een feestje hier, om het weekend in te luiden! (Ja, donderdag start ons weekend!) De afgelopen anderhalve week hebben we ontzettend veel gedaan en meegemaakt, dus hou je vast: het wordt een lange (hobbelige) rit! 

We beginnen bij het begin. Eigenlijk vragen we ons af wat het begin is, omdat de dagen een beetje door elkaar heen lopen. Afrika doet dat met je. Laten we beginnen met SIPI! Sipi is een dorpje bij ons in de buurt (naja, 3 uur rijden) met fenomenale watervallen, koffieplantages en bergen. We trokken de stoute schoenen aan en stapten vrijdagochtend in taxibus om onze reis richting dit paradijs te beginnen. Hoe we er precies moesten komen wisten we niet, maar tot nu toe komen we altijd wel op de juiste plek terecht. Na een bus, een onderhandeling van een half uur en een privéchauffeur genaamd Michel stonden we dan bij ons hostel. Prachtig uitzicht op de watervallen, ‘franse’ WC’s, geen internet en een jerrycan wat de wastafel moest voorstellen. Het eten was net als de rest van ons verblijf erg primitief, maar dat kon de pret niet deren natuurlijk. Als je honger hebt eet je alles wat je voorgeschoteld wordt. Goed, wat hebben we daar dan gedaan? We zijn dit weekend begeleid door onze eigen Moses, in dit geval niet door de woestijn maar voornamelijk berg op en af. Hij nam ons mee in het leven van de bevolking hier die leven van het produceren van koffie. Voor we het wisten zaten we midden in de jungle te sippen van ons eigen gemaakte bakkie pleur. De dag erna dachten we een wandelingetje te maken naar de watervallen. Dit mondde zich uit in een wilde survival met lokale mensen die ons stokken gaven omdat ze bang waren dat we anders van de steile berg zouden kukelen en ons geheel vrijwillig aan ons ‘achterwerk’ de berg op duwden, personal space kennen ze niet hier. En dan achteraf ook nog geld vragen voor hun ongevraagde support. Goed zes uur later arriveerden we hijgend, verbrand, uitgedroogd en onder het zand weer bij ons hostel, genaamd ‘the Crownsnest’. Die avond nam Moses ons, na meerdere malen ons gerustgesteld te hebben dat het niet zo zwaar was om te lopen, mee naar het allermooiste uitzicht over de oneindige vlaktes van Afrika waardoor we ons in de klassieker the Lion King waanden (je weet wel die scene  waarbij Simba omhoog wordt gehouden door die rare aap). Moses zag het helaas niet zitten om ons op te tillen, tss zo zwaar zijn we niet. Tussen neus en lippen door zijn we uitgenodigd voor het grote besnijdingsfeest in december waarbij alle huwbare mannen eraan moeten geloven en het ook nog eens niet erg vinden. Dansend komen ze schijnbaar de avond door, hoe dat mogelijk is vragen we ons af en daarom besloten we hier zeker een kijkje te gaan nemen in December. haha.  400 Foto’s later vertrokken we voor dag en dauw terug naar Tororo, waarbij we een tussenstop maakte in Mbale om daar de beste koffie in Oeganda so far te drinken. Vol energie door de cafeïne in ons lichaam scheurden we terug naar onze hometown: Tororo baby! 

Nu weten we het weer, het weekend daarvoor zijn we ook erg druk geweest met het swingen op de golfbaan en in de kerk. De dominee’s hier hebben toch echt wel goede moves zijn we achter gekomen. Met die ervaring op zak was onze Afrika-beleving eigenlijk al compleet! We moeten toegeven dat we er zelf wel wat houterig bij stonden, maar niemand scheen het op te merken want ze waren te druk met hinderlijk hard klappen, door de microfoon schreeuwen en praten met consumptie. Ondanks alle verschillen in de kerkgang vonden we het toch heel gaaf om te ervaren dat God overal is en dat we overal brothers and sisters hebben! (Als je iemands naam niet weet, of dat deze te moeilijk is, schreeuw je gewoon ‘sister’ en dan snappen ze de boodschap ook wel). 

Beestjes blijven hier toch wel een dingetje. Kakkerlak Karel de eerste is binnen een week opgevolgd door Karel de tweede. Deze tweede heeft nu zijn verblijf gevonden onder een bakje in de badkamer, met een pot smerige mayo erop omdat we bang zijn dat het bakje anders wegdrijft richting onze voeten tijdens het douchen waardoor we zijn tentakels zouden voelen. Hij heeft de troon overgenomen nadat Karel de eerste door hongerdood stierf en werd weggeruimd door Ezra. We verwachten dat Karel de tweede binnen twee dagen hetzelfde lot ondergaat, al zijn we bang dat hij wel op water kan overleven wat onder het bakje ligt. Desalniettemin hebben we besloten dat Karel II kan worden weggehaald door ons 14-jarig wasmeisje. (Kinderarbeid, maar ze verdient goed hoor) Andere dieren komen nog regelmatig langsvliegen en -kruipen. Nietsvermoedend zaten we op de bank Friends te kijken (eind seizoen drie, no-life)  toen Rosalie een vieze, dikke, enorme maad van haar broek plukte. Ze wist door de schemer eerst nog niet wat het was en kneep er in totdat ze besefte dat dit misschien wel het ranzigste was wat ze ooit gedaan had. En dat is erg, gezien ze ook een placenta uit iemand ‘gesjord’ heeft na een bevalling. Grotere beesten in ons leven zijn toch toch echt de geiten die werkelijk overal, maar dan ook echt overal aanwezig zijn. Dit doet ons dan weer denken aan de hype van een aantal jaar geleden: https://www.youtube.com/watch?v=eqzWOmoger0 Regelmatig zingen we dit in de hoop dat een real-life geit het liedje afmaakt. Wat overigens al een keertje gelukt terwijl Roos ook nog de betreffende geit aanwees: dag compleet. 

Na twee weken zijn we allemaal naar een andere afdeling verhuist. Carolien werkt nu twee weken in het hospice en maakt daar het een en ander mee. Vandaag stond ze nog oog in oog met een enorme aap en had ze een piepklein eendenkuiken vast, die ze snel weer dropte toen moedereend de hoek om kwam zetten. Daarnaast was ze getuige een gevecht tussen twee vrouwen die elkaar te lijf gingen, de winnaar mocht te man houden. Mmm, ook een manier?  Marloes heeft Rosalie opgevolgd op de antenatal care. De eerste dagen hoorde ze vooral dat ze Roos zo misten, maar na 2 dagen verdwijnt die ook op de achtergrond en hechten ze zich aan ‘Lucy’ (nieuwe naam voor Marloes, want dat is niet uit te spreken hier). Ze kreeg de eer om bij een verpleegkundig overleg aanwezig te zijn, wat andere studenten absoluut niet mogen. Dit drie uur durende overleg neemt toch wat andere vormen aan dan in Nederland. Zo werd de bitchy hoofd-zuster eindelijk zelf eens door de head-nurse onder handen genomen en uitgekafferd. Aan het einde van de meeting begonnen de onderhandelingen over sinaasappels en eieren die een andere verpleegkundige wilde verkopen. Levende kippen, eiren, kalkoenen en sinaasappels gingen over de tafel. Na een ware onderhandeling wist ze zes sinaasappels op de kop te tikken voor slechts 25 cent. Een levende kip voor het avondeten kopen zien we nog niet helemaal zitten, dus die heeft ze geskipt. Verder is ze vooral bezig met het vaccineren van (naar haar idee) de halve bevolking van Oeganda en het palperen van zwangere vrouwen. 

Rosalie heeft haar intrede gedaan op de ‘labour suite’. Dat is natuurlijk een hele ervaring op zich, want wat je daar allemaal ziet.. Hier heeft ze tot nu toe de eer gehad een placenta ter wereld te brengen (volgende keer het kind), eindelijk haar eerste venflon te prikken en vrouwen te onderzoeken (vul maar in). Zoals we eerder benoemden worden vrouwen hier wel heel anders behandeld in Nederland. Zo mogen ze geen geluid maken en krijgen ze een klap wanneer ze aan de verloskundige komen. Bizar! Het blijft wel magisch om een kind geboren te zien worden, maar helaas heeft het werk hier ook een andere kant. Op een ochtend liep ik de afdeling binnen en zag ik dat er al een baby in de ‘infant warmer’ lag. Ik heb er een gewoonte van gemaakt dan even te spieken, want met niets anders begin je je dag zo goed. Maar toen bleek dat dit kleine wondertje de geboorte niet had overleefd moest ik echt even slikken. Het is afschuwelijk om een perfect klein baby’tje te zien wat niet meer ademt, niet meer leeft. Later die dag was ik getuige van twee reanimaties van pasgeborenen, die het gelukkig uiteindelijk wel gered hadden. En het meest bizarre van dit alles is dat de levens van deze kinderen in gevaar komen door de meest onbenullige redenen. Zo zijn hier heel vaak geen handschoenen waardoor de bevalling of keizersnede dan maar wordt ‘uitgesteld’. Dit is natuurlijk absoluut niet goed voor het kindje, waarvan soms de hartslag al een tijdje niet meer te horen is. Familieleden moeten dan maar in de buurt handschoenen gaan halen, terwijl ze hier soms niet eens het geld voor hebben. Prachtige momenten worden afgewisseld door werkelijke nachtmerries, iets wat je niet in de koude kleren gaat zitten. Toch geld hier ook voor dat je moet leren loslaten, iets wat makkelijker gezegd dan gedaan is natuurlijk. Het team van deze afdeling is erg leuk en is heel erg bereid je zoveel mogelijk te leren. Na de eerste bevalling gaan ze ervan uit dat jij de volgende doet, wat ik natuurlijk netjes heb afgeslagen. Alles op z’n tijd! Overigens leer je naast praktijkervaring ook andere lessen. Belangrijkste is toch wel: keep your friends close, but keep your pen closer. Het hebben van een pen is hier een ware machtsstrijd. Hier maakt Roos natuurlijk gebruik van om vriendjes te maken. Elke dag geeft ze een pen aan een collega om zo een beetje te te onderlinge band te versterken, omkoperij natuurlijk. 

Naast al deze perikelen willen we ook nog wat losse, alledaagse dingetjes vermelden. Er is een heus project geboren om je haar zo weinig mogelijk te wassen, op dit moment nog maar 1 keer per week. Daarnaast hebben we een koffietentje ontdekt dankzij onze grote vriend Douglas. De enige koffieautomaat van de stad bevindt zich niet ver van ons huis en weet ook nog een heerlijke cappuccino  te produceren! Het leven wordt steeds beter hier. Over Douglas gesproken, hij heeft het volgende motto geïntroduceerd: ‘Never fear, Doug’s here.’ Iets wat hij bewijst door ons bijvoorbeeld in het donker op te halen van restaurants en ons veilig weer thuis te droppen. Ook hebben we al een heuze girls-only gehad met andere studenten. Dit was de eerste twee uur leuk maar daarna lieten ze ons eigenlijk niet meer gaan. Ze gingen ervan uit dat we een ware logeerparty zouden houden in hun hutje. We waren bijna geneigd Douglas te bellen, gelukkig was dit niet nodig. Ingeburgerd als we zijn beginnen we ook de mimiek van de Afrikanen over te nemen, iets wat op skype niet altijd in goede aarde valt, het schijnt namelijk wat arrogant over te komen. Bij voorbaat sorry! We bedoelen het natuurlijk niet zo. Roos maakt elke dag content haar envelopjes open en plakt ze vervolgens op onze muur in de woonkamer. (Iedereen bedankt voor het meewerken hieraan, jullie zijn grote schatten!)  Iedereen vraagt trouwens ook of we elkaar nog wel kunnen uitstaan. Tegen alle verwachtingen (grapje natuurlijk) gaat dit heel goed! Ruzie hebben we nog niet gehad, wel begint deze ontluikende vriendschap voor het leven interessante vormen aan te nemen. Door het delen van de kamer lijken Roos en Loes steeds meer een tweeling te worden.  Roos voelt zelfs aan wanneer Marloes s’nachts wakker is en praat dan ook zonder enige twijfel tegen haar om te vragen of ze bijvoorbeeld die mug ook hoort, het water aan wil geven of dat ze ook moet plassen.  Marloes antwoordt dan zonder verbazing direct, want meestal is ze namelijk ook gewoon wakker. Elke donderdagochtend lijkt het alsof we het weekend al voelen en zijn we ontzettend hyper: Marloes bezemt fanatiek de vloer om zeven uur, Rosalie zet een lekker muziekje aan en Caro slurpt al neuriënd haar yoghurt met passievrucht naar binnen. 

Zo, jullie zijn weer op de hoogte! Van de 400 foto’s die Caro gemaakt heeft hebben we een paar geselecteerd. 

Daag, de doedels. Wij gaan weer Friends kijken.

Bye, Bye