Van geen geld om iets te doen, naar een rekening vol poen!
7 december 2016 - Tororo, Oeganda
Zo, weer eens een bericht vanuit onze kant. Sorry dat het zo ontzettend lang geduurd heeft. Onze laatste blog is alweer een week of twee geleden en er is weer veel gebeurd in de tussentijd. Allereerst willen we jullie onwijs bedanken voor de bedragen die jullie hebben overgemaakt! We zijn echt zo dankbaar voor alles wat we hebben ontvangen. In een kleine week hebben we maarliefst 2220 euro weten op te halen! Wat een enorm bedrag, we konden het bijna niet geloven. En daarmee hebben we direct onze eerste patiënt kunnen helpen: Timothy. Afgelopen vrijdag is hij naar het ziekenhuis gebracht en zaterdagochtend is hij geopereerd aan zijn onderbeen. Ze hebben twee plaatjes in zijn onderbeen geplaatst om het bot weer te stabiliseren en goed te doen laten groeien. Bizar dat het hier zo snel kan gaan! Na een opname van een week in het ziekenhuis is hij afgelopen weekend weer naar huis gegaan met zijn ouders. Rosalie is maandag met het team van het Hospice naar zijn huis geweest om te kijken hoe het ging. En het ging echt ontzettend goed! Timothy heeft nu gips om zijn been en zijn hechtingen mogen er over een weekje uitgehaald worden. Zijn ouders zorgen ervoor dat hij zijn been niet belast en dragen hem werkelijk overal heen. Timothy zelf lacht als hij ons ziet, al beseft hij natuurlijk niet echt wat dit voor impact op zijn leven gaat hebben. We zijn echt ontzettend dankbaar dat we (dankzij jullie!) een verschil kunnen hebben maken.
Ook zijn we op bezoek geweest bij de mevrouw wiens been een aantal weken geleden is geamputeerd. Jaren kwam ze niet uit haar kleine hutje en konden maar weinig het verdragen om bij haar in de buurt te zijn door de geur. Sinds de operatie gaat het ontzettend goed met haar! Haar wond herstelt zonder problemen en ze doet er alles aan om weer goed te kunnen functioneren. Dankzij jullie hebben we haar ook krukken kunnen geven waardoor ze nu geheel behendig rondom haar huisje scharrelt. Op de foto’s is het de mevrouw met het roze shirt aan. Ze is nog wel ontzettend dun (gevolg van niet eten door de geur), maar elke week komt ze wat aan. Haar man heeft uit dankbaarheid een vrucht gegeven aan het team van het hospice, wat een prachtige en veelzeggende blik op zijn gezicht zeg.. (We zijn even vergeten wat voor vrucht het is, maar hij smaakte goed). En dan is er natuurlijk nog ontzettend veel geld over. Ons volgende ‘project’ hebben we op het oog. Een meisje van een jaar of 6/7 in een van de dorpen heeft sinds de geboorte al een soort wond bij haar navel. De navelstreng is nooit goed geheeld waardoor er nu een soort opening is gevormd. Wat er precies aan de hand is weten we nog niet, we laten haar eerst naar de dokter gaan. We kwamen met haar in aanraking omdat haar opa in het programma van het hospice zit. Deze familie komt ook in aanmerking om wekelijks voedsel te krijgen, omdat ze door de grote hoeveelheid aan kinderen niet iedereen van gezond voedsel kunnen voorzien. Geld voor een operatie is er daarom ook niet bij. Als ze niet geopereerd wordt kan deze wond gaan ontsteken, iets wat snel van kwaad naar erger zal gaan. Daarom gaan we kijken of we ook wat voor dit kleine meisje kunnen betekenen. Daarnaast hebben we nog meer krukken gedoneerd aan een andere jonge vrouw. Ze heeft Karposi Sarcoma, een soort huidkanker die voorkomt bij mensen die HIV+ zijn. De eerste keer dat we haar ontmoetten kroop ze naar ons toe en werden we geraakt door haar schrijnende situatie. De verpleegkundige van het team heeft haar gestimuleerd om weer te gaan leren staan en lopen, iets waar ze direct mee aan de slag gegaan is. Het bezoek daarna kon ze staan en de keer daarna liet ze ons trots zien dat ze zelfs een rondje om de boom kon lopen. De volgende keer hopen we voor haar de krukken mee te nemen waardoor haar mobiliteit nog groter wordt.
We weten eigenlijk niet hoe we jullie moeten bedanken voor alles wat jullie gedoneerd hebben. We hebben echt ontzettend veel bedragen op onze rekening zien verschijnen waar we even stil van werden. Wat is het fijn om te weten dat we zo’n grote en goede achterban hebben. Dat doet ons echt goed! We proberen jullie de komende weken in onze blogs op de hoogte te houden van alles wat we met dit geld gaan doen. Vragen mogen jullie natuurlijk altijd stellen!
Daarnaast gaat ons gewone leventje hier natuurlijk ook door. Twee weekenden terug besloten we weer naar de stad Jinja te trekken om daar ons weekend te gaan spenderen aan de Nijl. We willen jullie absoluut niet jaloers maken (oke, misschien een beetje), maar wat was dat ontzettend leuk! Op de eerste avond ontmoetten we drie jongens: Joey, Taco en Martijn. Samen met deze mede-backpackers hebben we de grootste avonturen beleefd. Op zaterdag hebben we (extreme) geraft op de Nijl, wat een spectaculaire ervaring! Af en toe waren we bang dat we Carolien ergens halverwege waren verloren, maar gelukkig werd ze behendig uit het water gevist door de kajakkers die bij onze boot in de buurt waren. Van te voren kregen we een grootste voorlichting wat je wel niet allemaal moest doen zodra je uit die boot viel. Maar als je dan in het water spartelt en je naar onderen wordt gezogen door de enorme hoeveelheid water denk je maar aan 1 ding: overleven. We hebben heel wat liters water binnen gekregen door ons het happen naar lucht. Dit klinkt wat gevaarlijker dan het waarschijnlijk is, maar het voelde wel echt zo. En dan mag je ene beetje overdrijven toch? Nog even een shoot-out naar onze enorme gids (genaamd: BigM) die bereid was om ons meiden in de boot te tillen als we er weer uit vielen (met slechts 1 arm). Soms vielen we natuurlijk expres van de boot, zodat BigM ons kon redden. Ja, we waren ze slap om onszelf omhoog te hijsen. Dit werd ons een week eerder al pijnlijk duidelijk toen we amper op de rand van het zwembad konden komen :’) Verder zijn we die avond nog naar een heuse reggae-party geweest waar de Afrikanen de billen uit hun broek dansten (en wij natuurlijk niets voorstelden). De rest van het weekend trokken we op met onze vrienden, waarbij het voelden alsof we elkaar al jaren kenden. Het afscheid was dan natuurlijk ook echt tragisch, met tranen en beloftes om brieven te schrijven etc. Grapje natuurlijk, maar we hebben wel respect voor alle globetrotters die altijd meer bezig zijn met afscheid nemen.
Met frisse moed begonnen we die werkweek in ons bed. Een week lang zijn we thuis gebleven door een door ons nog onbekende bacterie/virus/ en misschien wel die Bilharzia-worm die we naar eigen zeggen 6 weken geleden in het stilstaande water van de Nijl hebben opgelopen. We waren dus ziek, alledrie. Onze WC maakte overuren (net als onze darmen) en in het hospice onderuren. Donderdag probeerden we alledrie voorzichtig weer een herstart te maken, die voor Rosalie maar een paar uur duurde. Een blik van de verpleegkundige was genoeg: ‘Rosalie, jouw ogen staan duidelijk nog niet goed, je bent nog ziek’. Misschien had ze wat minder mascara op dan normaal, maar ze had een punt. Een dag lang in een schommelende auto door het woeste landschap van sub-saharan-afica rijden zag Rosalie niet zitten en maakte het besluit toch weer terug te keren naar haar bed. Krachtig doorstonden Caro en Loes de donderdag, maar daar waren ze zo door gesloopt dat ze besloten vrijdag ook maar weer thuis te blijven. Volgende week weer proberen dan maar. En nu is het alweer volgende week. We hebben steeds beter de controle over onze darmen, al moeten we zeggen dat we nog niet de oude zijn. Veel meer verdragen dan een banaan zit er niet in en daarom besloten we maar even op consult te gaan bij onze eigen verpleegkundige van het hospice: Anna-Rose. Geduldig luisterde ze naar onze klachten en stelde ze haar diagnose: gastro-enteritis. Jullie krijgen wel wat antibiotica mee. Dat hebben we in eerste instantie maar even afgeslagen, want om nou direct met antibiotica aan de haal te gaan vinden we ietwat overdreven en gunnen we onze lever ook niet. Dus nog even leven op bananen en Jackfruit, moet lukken toch?
Nu horen we je denken. Jack-fruit? Is dat weer zo’n opgehypte goijo-bes superfood? Nou, dat weten we nog niet precies. Wat we wel weten is dat dit een vrucht is die hier overal groeit en schijnbaar heel goed is voor je afweersysteem. Verschillende onderzoeken wijzen uit dat dit vooral gunstig is voor patiënten met vormen van kanker. Het geneest natuurlijk niet, maar het verbetert wel de algemene conditie van de patiënt. Daarom is het hospice een soort amateurs-onderzoek gestart om dit aan patiënten te geven en hun lichamelijke ontwikkelingen in kaart te brengen. Van te voren wordt er van die patiënten het bloedbeeld bepaald, wat elke maand herhaald wordt. Ook wij hebben onze lichamen beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Dapper tapten wij ons bloed af voor de goede zaak. Meteen een goede kans om dit weer eens te oefenen dacht Rosalie. Bij Marloes ging dit gelijk goed, bij Carolien duurde het wat langer. Ze heeft dus schijnbaar heel goed zichtbare, maar vooral ook rollende aders. En nu kleuren een paar blauwe plekken haar onderarmen. Maar je moet er wat voor over hebben he..
Dit is wel een ontzettend lange blog aan het worden, maar dat zijn we jullie ook schuldig. En nu is het tijd voor de wekelijkse weetjes
- Carolien heeft vrij fanatiek de kerstboom van de kast getrokken. ’S werelds meest lelijke kerstboom is nu te zien in Tororo, Uganda!
- Rosalie en Marloes lopen iets wat gezellig hand in hand door het ziekenhuis, beetje de studenten hier na-apen.
- Marloes mocht - ruil voor een blikje Cola ofcourse - voor een dag het uniform van haar medestudent lenen; back tot the fifties (niet dat ze daar ooit geweest is).
- Marloes nietsvermoedend wat aardappels wilden pakken uit onze voorraad, maar vervolgens een kakkerlak in de kraag greep? Wal-ge-lijk. Meteen onze DOOM-spray gebruikt om deze te vermoorden (en de rest van de maaltijd in de badkamer te maken).
- Marloes op heterdaad onze achterburen betrapte op het stelen van een vaatdoekje die in ons raam hing. Blijkbaar was onze boodschap niet duidelijk, want een dag later liep Carolien haar kamer in waarbij ze een compleet kind door de tralies van ons raam zag hangen wat probeerde de handjes op haar laptop te leggen. Ramen gaan hier dus niet meer open en we willen het gebod ‘Gij zult niet stelen’ in het Swahili op onze ramen plakken.
- Peter (collega) heeft een crush op Rosalie, die hem vervolgens met alle macht aan Marloes probeert te koppelen. Zijn goede vriend Emma (ja hier een mannennaam) heeft een oogje op Carolien, die hem dan weer duidelijk weet af te wijzen.
- We zaten afgelopen zondag om 7 uur fris en fruitig vol goede moed in de kerk. Liturgie: 1.5 uur mededelingen, drie liedjes, preek van een kwartier en een afscheid van de dominee wat ongeveer een uur duurde. Om 10 uur waren we weer thuis en sliepen we gewoon weer door tot 11:30
- We kunnen tegenwoordig met z’n drietjes op 1 bodaboda (excl. driver). Het is geen gezicht en iedere Oegandees schiet in de lach, maar wij Hollandse vrekken besparen hierdoor maarliefst 25 cent.
- We hebben de afgelopen 6 dagen (met onderbreking van onze zieke episode) gewerkt aan de opdracht ‘Klinisch Redeneren’. Konden we dat maar eens op onszelf toepassen, zou heel wat schelen.
- Sinterklaas hebben we gemist, maar MicksRijmwoordenboek werd traditiegetrouw gebruikt om toch wat rijmpjes voor het thuisfront te schrijven.
- Dat Marloes altijd nog moet plassen als iedereen eindelijk in bed is geïnstalleerd en Carolien die vroeg in de ochtend als een oma van 85 tien minuten later met vreemde niet ondefinieerbare geluiden en drie keer haar neus op halende aan komt strompelen.
Nou dat is het dan wel weer. We hopen dat jullie er weer van hebben genoten & we kijken uit naar volgende week want dan komen de Willemsjes op bezoek! Roos en Caro zijn stiekem een beetje jaloers natuurlijk.
Ook zijn we op bezoek geweest bij de mevrouw wiens been een aantal weken geleden is geamputeerd. Jaren kwam ze niet uit haar kleine hutje en konden maar weinig het verdragen om bij haar in de buurt te zijn door de geur. Sinds de operatie gaat het ontzettend goed met haar! Haar wond herstelt zonder problemen en ze doet er alles aan om weer goed te kunnen functioneren. Dankzij jullie hebben we haar ook krukken kunnen geven waardoor ze nu geheel behendig rondom haar huisje scharrelt. Op de foto’s is het de mevrouw met het roze shirt aan. Ze is nog wel ontzettend dun (gevolg van niet eten door de geur), maar elke week komt ze wat aan. Haar man heeft uit dankbaarheid een vrucht gegeven aan het team van het hospice, wat een prachtige en veelzeggende blik op zijn gezicht zeg.. (We zijn even vergeten wat voor vrucht het is, maar hij smaakte goed). En dan is er natuurlijk nog ontzettend veel geld over. Ons volgende ‘project’ hebben we op het oog. Een meisje van een jaar of 6/7 in een van de dorpen heeft sinds de geboorte al een soort wond bij haar navel. De navelstreng is nooit goed geheeld waardoor er nu een soort opening is gevormd. Wat er precies aan de hand is weten we nog niet, we laten haar eerst naar de dokter gaan. We kwamen met haar in aanraking omdat haar opa in het programma van het hospice zit. Deze familie komt ook in aanmerking om wekelijks voedsel te krijgen, omdat ze door de grote hoeveelheid aan kinderen niet iedereen van gezond voedsel kunnen voorzien. Geld voor een operatie is er daarom ook niet bij. Als ze niet geopereerd wordt kan deze wond gaan ontsteken, iets wat snel van kwaad naar erger zal gaan. Daarom gaan we kijken of we ook wat voor dit kleine meisje kunnen betekenen. Daarnaast hebben we nog meer krukken gedoneerd aan een andere jonge vrouw. Ze heeft Karposi Sarcoma, een soort huidkanker die voorkomt bij mensen die HIV+ zijn. De eerste keer dat we haar ontmoetten kroop ze naar ons toe en werden we geraakt door haar schrijnende situatie. De verpleegkundige van het team heeft haar gestimuleerd om weer te gaan leren staan en lopen, iets waar ze direct mee aan de slag gegaan is. Het bezoek daarna kon ze staan en de keer daarna liet ze ons trots zien dat ze zelfs een rondje om de boom kon lopen. De volgende keer hopen we voor haar de krukken mee te nemen waardoor haar mobiliteit nog groter wordt.
We weten eigenlijk niet hoe we jullie moeten bedanken voor alles wat jullie gedoneerd hebben. We hebben echt ontzettend veel bedragen op onze rekening zien verschijnen waar we even stil van werden. Wat is het fijn om te weten dat we zo’n grote en goede achterban hebben. Dat doet ons echt goed! We proberen jullie de komende weken in onze blogs op de hoogte te houden van alles wat we met dit geld gaan doen. Vragen mogen jullie natuurlijk altijd stellen!
Daarnaast gaat ons gewone leventje hier natuurlijk ook door. Twee weekenden terug besloten we weer naar de stad Jinja te trekken om daar ons weekend te gaan spenderen aan de Nijl. We willen jullie absoluut niet jaloers maken (oke, misschien een beetje), maar wat was dat ontzettend leuk! Op de eerste avond ontmoetten we drie jongens: Joey, Taco en Martijn. Samen met deze mede-backpackers hebben we de grootste avonturen beleefd. Op zaterdag hebben we (extreme) geraft op de Nijl, wat een spectaculaire ervaring! Af en toe waren we bang dat we Carolien ergens halverwege waren verloren, maar gelukkig werd ze behendig uit het water gevist door de kajakkers die bij onze boot in de buurt waren. Van te voren kregen we een grootste voorlichting wat je wel niet allemaal moest doen zodra je uit die boot viel. Maar als je dan in het water spartelt en je naar onderen wordt gezogen door de enorme hoeveelheid water denk je maar aan 1 ding: overleven. We hebben heel wat liters water binnen gekregen door ons het happen naar lucht. Dit klinkt wat gevaarlijker dan het waarschijnlijk is, maar het voelde wel echt zo. En dan mag je ene beetje overdrijven toch? Nog even een shoot-out naar onze enorme gids (genaamd: BigM) die bereid was om ons meiden in de boot te tillen als we er weer uit vielen (met slechts 1 arm). Soms vielen we natuurlijk expres van de boot, zodat BigM ons kon redden. Ja, we waren ze slap om onszelf omhoog te hijsen. Dit werd ons een week eerder al pijnlijk duidelijk toen we amper op de rand van het zwembad konden komen :’) Verder zijn we die avond nog naar een heuse reggae-party geweest waar de Afrikanen de billen uit hun broek dansten (en wij natuurlijk niets voorstelden). De rest van het weekend trokken we op met onze vrienden, waarbij het voelden alsof we elkaar al jaren kenden. Het afscheid was dan natuurlijk ook echt tragisch, met tranen en beloftes om brieven te schrijven etc. Grapje natuurlijk, maar we hebben wel respect voor alle globetrotters die altijd meer bezig zijn met afscheid nemen.
Met frisse moed begonnen we die werkweek in ons bed. Een week lang zijn we thuis gebleven door een door ons nog onbekende bacterie/virus/ en misschien wel die Bilharzia-worm die we naar eigen zeggen 6 weken geleden in het stilstaande water van de Nijl hebben opgelopen. We waren dus ziek, alledrie. Onze WC maakte overuren (net als onze darmen) en in het hospice onderuren. Donderdag probeerden we alledrie voorzichtig weer een herstart te maken, die voor Rosalie maar een paar uur duurde. Een blik van de verpleegkundige was genoeg: ‘Rosalie, jouw ogen staan duidelijk nog niet goed, je bent nog ziek’. Misschien had ze wat minder mascara op dan normaal, maar ze had een punt. Een dag lang in een schommelende auto door het woeste landschap van sub-saharan-afica rijden zag Rosalie niet zitten en maakte het besluit toch weer terug te keren naar haar bed. Krachtig doorstonden Caro en Loes de donderdag, maar daar waren ze zo door gesloopt dat ze besloten vrijdag ook maar weer thuis te blijven. Volgende week weer proberen dan maar. En nu is het alweer volgende week. We hebben steeds beter de controle over onze darmen, al moeten we zeggen dat we nog niet de oude zijn. Veel meer verdragen dan een banaan zit er niet in en daarom besloten we maar even op consult te gaan bij onze eigen verpleegkundige van het hospice: Anna-Rose. Geduldig luisterde ze naar onze klachten en stelde ze haar diagnose: gastro-enteritis. Jullie krijgen wel wat antibiotica mee. Dat hebben we in eerste instantie maar even afgeslagen, want om nou direct met antibiotica aan de haal te gaan vinden we ietwat overdreven en gunnen we onze lever ook niet. Dus nog even leven op bananen en Jackfruit, moet lukken toch?
Nu horen we je denken. Jack-fruit? Is dat weer zo’n opgehypte goijo-bes superfood? Nou, dat weten we nog niet precies. Wat we wel weten is dat dit een vrucht is die hier overal groeit en schijnbaar heel goed is voor je afweersysteem. Verschillende onderzoeken wijzen uit dat dit vooral gunstig is voor patiënten met vormen van kanker. Het geneest natuurlijk niet, maar het verbetert wel de algemene conditie van de patiënt. Daarom is het hospice een soort amateurs-onderzoek gestart om dit aan patiënten te geven en hun lichamelijke ontwikkelingen in kaart te brengen. Van te voren wordt er van die patiënten het bloedbeeld bepaald, wat elke maand herhaald wordt. Ook wij hebben onze lichamen beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Dapper tapten wij ons bloed af voor de goede zaak. Meteen een goede kans om dit weer eens te oefenen dacht Rosalie. Bij Marloes ging dit gelijk goed, bij Carolien duurde het wat langer. Ze heeft dus schijnbaar heel goed zichtbare, maar vooral ook rollende aders. En nu kleuren een paar blauwe plekken haar onderarmen. Maar je moet er wat voor over hebben he..
Dit is wel een ontzettend lange blog aan het worden, maar dat zijn we jullie ook schuldig. En nu is het tijd voor de wekelijkse weetjes
- Carolien heeft vrij fanatiek de kerstboom van de kast getrokken. ’S werelds meest lelijke kerstboom is nu te zien in Tororo, Uganda!
- Rosalie en Marloes lopen iets wat gezellig hand in hand door het ziekenhuis, beetje de studenten hier na-apen.
- Marloes mocht - ruil voor een blikje Cola ofcourse - voor een dag het uniform van haar medestudent lenen; back tot the fifties (niet dat ze daar ooit geweest is).
- Marloes nietsvermoedend wat aardappels wilden pakken uit onze voorraad, maar vervolgens een kakkerlak in de kraag greep? Wal-ge-lijk. Meteen onze DOOM-spray gebruikt om deze te vermoorden (en de rest van de maaltijd in de badkamer te maken).
- Marloes op heterdaad onze achterburen betrapte op het stelen van een vaatdoekje die in ons raam hing. Blijkbaar was onze boodschap niet duidelijk, want een dag later liep Carolien haar kamer in waarbij ze een compleet kind door de tralies van ons raam zag hangen wat probeerde de handjes op haar laptop te leggen. Ramen gaan hier dus niet meer open en we willen het gebod ‘Gij zult niet stelen’ in het Swahili op onze ramen plakken.
- Peter (collega) heeft een crush op Rosalie, die hem vervolgens met alle macht aan Marloes probeert te koppelen. Zijn goede vriend Emma (ja hier een mannennaam) heeft een oogje op Carolien, die hem dan weer duidelijk weet af te wijzen.
- We zaten afgelopen zondag om 7 uur fris en fruitig vol goede moed in de kerk. Liturgie: 1.5 uur mededelingen, drie liedjes, preek van een kwartier en een afscheid van de dominee wat ongeveer een uur duurde. Om 10 uur waren we weer thuis en sliepen we gewoon weer door tot 11:30
- We kunnen tegenwoordig met z’n drietjes op 1 bodaboda (excl. driver). Het is geen gezicht en iedere Oegandees schiet in de lach, maar wij Hollandse vrekken besparen hierdoor maarliefst 25 cent.
- We hebben de afgelopen 6 dagen (met onderbreking van onze zieke episode) gewerkt aan de opdracht ‘Klinisch Redeneren’. Konden we dat maar eens op onszelf toepassen, zou heel wat schelen.
- Sinterklaas hebben we gemist, maar MicksRijmwoordenboek werd traditiegetrouw gebruikt om toch wat rijmpjes voor het thuisfront te schrijven.
- Dat Marloes altijd nog moet plassen als iedereen eindelijk in bed is geïnstalleerd en Carolien die vroeg in de ochtend als een oma van 85 tien minuten later met vreemde niet ondefinieerbare geluiden en drie keer haar neus op halende aan komt strompelen.
Nou dat is het dan wel weer. We hopen dat jullie er weer van hebben genoten & we kijken uit naar volgende week want dan komen de Willemsjes op bezoek! Roos en Caro zijn stiekem een beetje jaloers natuurlijk.
Mis je Roos.
Gezegende Kerstdagen toegewenst!