Kunnen wij het verschil maken?

Lieve vrienden en familie,

Dit keer geen blog met wilde verhalen en avonturen, maar een wat serieuzere blog. We zijn hier vandaag zes weken en wat is er veel gebeurd! Het hospice in Tororo doet fantastisch werk. Het team bestaat uit en social worker, een verpleegkundige, een chauffeur en een administratief medewerker. Op het moment verlenen ze zorg aan ongeveer 100 palliatieve patiënten aan huis. Deze patiënten zijn vaak gediagnosticeerd met een vorm van kanker, HIV of een andere ongeneeslijke ziekte. Zonder de zorg van het hospice zou er niet meer naar deze mensen worden omgekeken, terwijl deze ziektes enorm veel pijn en moeite teweegbrengen. Door ze te bezoeken in hun dorpen kan er medicatie worden gegeven om de situatie wat dragelijker te maken. Meer dan dit kan het hospice niet voor deze mensen doen, maar de dankbaarheid voor wat ze al doen overheerst. Het is gewoonweg niet mogelijk om voor deze patiënten curatieve zorg te regelen. In Nederland zou er worden geknokt voor hun levens, de gezondheidszorg is zo ontwikkeld bij ons dat een dergelijke diagnose geen reden is voor palliatieve zorg. We beseffen ons dat wij hier niet zijn gekomen om dit aan deze mensen eens kans op genezing te geven, hoewel het soms ontzettend frustrerend is om te zien dat er hier geen hoop meer is terwijl er nog zo veel mogelijk is. Onbewust hebben we dit eigenlijk direct geaccepteerd; we zijn hier gekomen om stage te lopen en niet om de patiënten financieel te ondersteunen.

En over het algemeen gaat dit accepteren goed, maar soms steekt het heel erg, te erg. Er zijn situaties waarbij eenmalig onze hulp een groot verschil kan maken, zelfs een verschil tussen leven en dood. En wanneer je dit soort situaties tegenkomt kan je eigenlijk niet je hoofd omdraaien ‘uit principe’.

We zullen een voorbeeld noemen. Drie weken terug kwamen we bij een 42-jarige vrouw wiens onderbeen open lag door een enorme wond, veroorzaakt door een val in het verleden. Een wond als deze hadden we allemaal nog nooit gezien. We zullen niet te ver in detail treden, maar het kwam erop neer dat we het bot konden zien en dat er een enorme infectie gaande was. Deze vrouw had al 4 jaar problemen met haar onderbeen en naarmate de tijd vorderde ging het van kwaad tot erger. In deze vier jaar is ze niet meer uit haar hutje gekomen, heeft ze amper gegeten door de stank en wordt ze vermeden door familie en vrienden door de indringende geur van de wond. Toen we haar zagen beseften we ons dat deze vrouw niet lang meer te leven zou hebben wanneer er niets zou gebeuren. De ontsteking in de wond zou binnen een korte tijd via het bloed (sepsis) kunnen verspreiden waardoor ze zou overlijden aan een shock. De enige oplossing was een amputatie van het onderbeen en een deel van het bovenbeen, wat hier ongeveer omgerekend 300 euro kost. Geraakt door dit verhaal zamelde we geld in en zorgden we ervoor dat deze vrouw de dag erna geopereerd kon worden. De operatie is geslaagd, na een week mocht ze naar huis en is ze ons ontzettend dankbaar voor wat we gedaan hebben. Klagen over het feit dat ze haar been heeft kwijtgeraakt heeft ze nooit gedaan. We proberen voor haar een prothese te regelen waardoor ze zelfs weer zou kunnen gaan werken zodat ze weer zelfvoorzienend kan zijn. En dat allemaal voor dat 'kleine' bedrag van 300 euro!

En zo zijn er nog meer situaties waarbij onze bijdrage een enorm verschil kan maken. Natuurlijk weten we dat dit een verhaal zonder einde is, maar we vinden dit niet een legitieme reden om dan maar niemand te helpen. Dat zou simpelweg te makkelijk zijn. We weten dat iedereen zo zijn eigen mening heeft over ontwikkelingswerk: ja het is, complex, ja er gaan vaak dingen mis… Maar dat mag geen reden om dan maar niets te doen.

Natuurlijk heeft de tweede situatie zich al aangediend. Timothy (zie foto) is zes jaar oud en woont in een klein dorpje vlakbij Tororo. We ontmoetten hem toen we bij een familielid van hem op bezoek kwamen die in het palliatieve programma zit van het hospice. Timothy is geboren als een gezond kind, maar twee jaar geleden is hij uit een mangoboom gevallen en heeft hij zijn onderbeen gebroken. Zijn ouders brachten hem naar het dichtstbijzijnde health centrum, maar door gebrek aan geld konden ze hem niet laten behandelen. Zoals je op de foto kan zien is het bot verkeerd gaan groeien waardoor Timothy nu steeds meer problemen ondervindt om naar school te kunnen gaan en kind te zijn. Op dit moment is zijn situatie niet levensbedreigend, maar de komende jaren zal hij niet meer naar school kunnen omdat hij niet meer zou kunnen lopen, wat zijn toekomst drastisch beïnvloedt. Wanneer er niets gebeurt zal het bot de komende maanden door de huid heen gaan groeien en is het einde helemaal zoek. Hij heeft dringend een operatie nodig om het bot weer goed te zetten zodat hij weer kan lopen en waardoor hij normaal kan opgroeien. Zijn ouders zullen nooit dit geld bij elkaar kunnen schrapen, gezien ze nu enkel geld hebben voor eten en kleine belangrijke uitgaven. Morgen brengen wij hem naar de dokter om te kijken hoeveel de operatie zal gaan kosten, maar dat is nog exclusief alle zorg die hij daarna nodig heeft. Wij zouden ontzettend graag dit jongetje willen helpen en willen jullie vragen of jullie een bijdrage kunnen leveren.

En ja, wanneer we deze jongen hebben geholpen zal er zich waarschijnlijk weer een nieuwe situatie aandienen. Daarom willen we een potje maken waaruit we geld kunnen halen voor dit soort hulpvragen. Zolang we hier zijn kunnen wij een verschil maken in de levens van onze patiënten, dus waarom zouden we dat dan niet proberen?

Wanneer er geld overblijft zijn er verschillende dingen die we kunnen doen. Zo is er op de labour-ward een chronisch gebrek aan handschoenen omdat de overheid ze niet altijd levert. Keer op keer komt het leven van moeder en kind in gevaar doordat verloskundigen wachten met helpen totdat een familielid handschoenen gehaald heeft. Daarnaast heeft het hospice vaak niet genoeg geld om te zorgen voor verbandmateriaal van de patiënten, waardoor de wonden snel gaan ontsteken en wat resulteert in achteruitgang van de kwaliteit van leven van de patiënten. We zouden hier eventueel aan kunnen bijdragen wanneer blijkt dat we geld over hebben, omdat we geloven dat dit bij de zorg hoort van een palliatieve patiënt.

Onze vraag aan jullie is of jullie ons financieel kunnen ondersteunen om dit mogelijk te maken. We zullen tijdens onze stage transparant zijn in waar het geld heen is gegaan door updates te geven en foto’s te maken van patiënten die we hebben kunnen helpen.

Geld kunnen jullie vermaken naar onze rekeningnummers (maakt ons niet uit welke, maar voor jullie misschien fijner om dat bij een bekende te doen).

Rosalie:NL46INGB0003416017 t.n.v. R C van Dam

Marloes: NL39RABO0377391239 t.n.v. M C L Willems

Carolien: NL03SNSB0896044297 t.n.v. B C J Spaander

Bijschrift: Hospice Tororo + eigen naam

Groetjes, Carolien, Marloes en Rosalie