Van nooit enig ongemak naar leven met Karel de Kakkerlak

Vandaag willen we jullie eens meenemen in ons werk in het ziekenhuis en het hospice. We weten dat we hier nog niet heel veel over geschreven hebben, dus bij deze een goede lange blog over onze avonturen tot nu toe. Om erachter te komen waar de titel met Karel de Kakkerlak vandaan komt moet je eventjes de hele blog lezen, succes!

Na drie weken gezamenlijk opgetrokken te hebben in het hospice zijn deze week onze wegen gescheiden. In deze eerste drie weken zijn we voornamelijk op outreach geweest waarbij we patiënten aan huis bezocht hebben, hier kun je al het een en ander over lezen in een van de vorige blogs. Daarnaast hebben we al wel een aantal keer een kijkje genomen op de afdelingen waar we geconfronteerd werden met schrijnende taferelen. Zo liepen wij op een ochtend de kinderafdeling binnen waar een kind intens zat te huilen, wat voor een groot gedeelte verbrand was. De normaal bruine huid was op sommige plekken verdwenen en in plaats daarvan was de huid lichtroze. De moeder zat met het kind op schoot, keek apathisch voor zich uit. Soms lijkt het alsof de mensen hier niet door hebben hoe ernstig een situatie is, of het lijkt wel alsof ze het simpelweg geaccepteerd hebben. We moeten toegeven dat je dan wel even moet slikken en niet weet wat je moet doen. Daarnaast trok de labour ward ons eigenlijk ook nog wel, we vonden het hoog tijd om daar weer eens een kijkje te nemen. Onze timing kon niet beter! We waren binnen een kwartier getuige van een (extreem soepele) bevalling waarbij het kleine jongetje nog in de vliezen geboren werd! (Gebeurt maar 1/80.0000 bevallingen!) Dit prachtige moment werd gevolgd door een typisch Afrikaans tafereel. Het kindje werd bij de moeder op haar buik gelegd en de navelstreng moest worden doorgesneden. Maar de moeder had geen mesje bij zich, dus werd een ander kind maar eventjes naar de winkel gestuurd om daar een steriel mesje te kopen. In het ziekenhuis wordt er hier van je verwacht dat je alles zelf verzorgt! Bizar vinden wij. Als we terug komen in Nederland gaan we denk ik een stuk zuiniger om met de enorme voorraadkasten in onze prachtige ziekenhuizen. Als kers op de taart stonden we aan het einde van de dag op de operatiekamer om een keizersnede real life te zien, dit mede mogelijk gemaakt door de gynaecoloog waar we natuurlijk direct vriendjes mee zijn geworden. De baby moest eens weten dat het muzungu’s waren die als eerste haar in de armen hadden. 

Afgelopen maandag hadden we een gesprek met de hoofdzuster van het ziekenhuis, we mochten onze eigen afdeling kiezen! Alledrie wilden we dolgraag naar de Labour ward! Er is een schema gemaakt voor de komende weken. Omdat er altijd een van ons op het hospice aanwezig moet zijn hebben we de weken verdeeld. Daarnaast moeten we eerst wat ervaring opdoen op de prenatale afdeling voordat we ons gaan storten op bevallingen, keizersnedes en baarmoeders. Rosalie start op de prenatale afdeling, Marloes continueert nog twee weken in het hospice en Carolien draait nog een tijdje mee op de kinderafdeling. Omdat we nu verschillende dingen mee maken zullen we alledrie onze avonturen toelichten. 

Rosalie

Zo. De eerste dag alleen op een afdeling! De avond voor deze dag lag ik toch wat ongemakkelijk in mijn bed. Ik merkte dat ik het toch wel spannend vond om uit mijn comfortzone te komen! Omdat we tot nu toe altijd met z’n drietjes op stap gingen vind ik het toch wel ‘een dingetje’ om ergens alleen aan te komen. Gelukkig is dit allemaal erg meegevallen! De afgelopen drie dagen heb ik namelijk meegedraaid op de prenatale afdeling. Deze afdeling is eigenlijk een polikliniek waar (zwangere) vrouwen langs komen voor hun check-ups. De eerste dag heb ik mezelf al helemaal eigen gemaakt afnemen van anamneses bij nieuwe aanmeldingen (ik ben pro geworden in het opschrijven van Afrikaanse namen, stammen en geboorteplaatsen), het checken van de bloeddruk en het palperen van prachtige zwangere buikjes. Al snel werd ik ook naar de onderzoekkamers gestuurd om daar te leren hoe je nou eigenlijk een buik palpeert. En daar stond ik dan, totaal onervaren in een buik van een vrouw te porren die waarschijnlijk dacht dat ik een arts was met veel ervaring. Na deze dag kan ik dus een aan een buik voelen hoelang iemand zwanger is en in wat voor positie het kind ligt! Nog even de hartslag controleren en de check-up is compleet. Mijn tweede dag op de afdeling werd ik naar het vaccineren geleid. Zeventig paar (ietwat) angstige ogen stonden op mij gericht. De rompslomp aan papierwerk is ook hier aanwezig, maar dat valt vooral te wijten aan het omslachtige systeem wat er gebruikt wordt. Elke patiënt in dit ziekenhuis moet een schrift kopen waarop aantekeningen worden gemaakt door de arts, laborant en verpleegkundigen. Je moet er maar gewoon vanuit gaan dat het schriftje werkelijk bij deze patiënt hoort en dat je het goede persoon inent. 

Carolien

Ook ik vond het best spannend om de eerste dag alleen te beginnen. Ik was al eerder een dagje op de kinderafdeling geweest, maar in mijn eentje is het toch anders. Het is toch wel fijn om op een ander te kunnen terugvallen wanneer je de taal niet goed begrijpt of wanneer je even niet weet wat je moet doen. Gelukkig kende ik al een hele aardige zuster, heel erg ik ben haar naam vergeten, maar iedereen noemt haar de ‘fat sister’, dus dat doe ik dan ook maar. Maar na 1 dag ben ik al gewend en kan ik zelfs advies aan de dokter geven over de toediening van morfine aan een kind. Ze denken namelijk dat ik omdat ik in het hospice werk ik alles weet, lang leve farmacotherapeutisch kompas! Vandaag werd een kindje opgenomen wat acuut moest worden gekatheteriseerd door een veel te volle blaas zonder oorzaak. Dit trok veel aandacht van wel twintig ouders die er dan ook rustig omheen gingen staan. Privacy kennen ze hier helaas niet, wat een verschil met Nederland. Het kind was vijf en woog slechts 16 kilo, zeer ondervoed dus. Vooral de ondervoede kinderen vind ik heftig om te zien, ik vraag me dan af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Dit zijn kinderen die niet meer huilen wanneer een infuus wordt geprikt, maar gewoon stil liggen en apathisch voor zich uit kijken. Ze kunnen gewoonweg niet meer de kracht opbrengen om te protesteren omdat ze het eng vinden. Dan kunnen de tranen je in de ogen schieten. Daarnaast komen er ook veel leerzame momenten en kleine overwinningen voorbij. Zo heb ik inmiddels tien infusen geprikt, waarvan er slechts eentje opnieuw moest! Dit viel me eigenlijk alles mee! Kinderen zijn sowieso al niet makkelijk te prikken, laat staan met een donkere huidskleur. 

Marloes

Had ik even geluk, mocht ik mooi met de vertrouwde mensen van het hospice op stap een dag het veld in. Samen met de chauffeur en sister Rose (die eerst eng leek, maar nu eigenlik hilarisch blijkt te zijn) ging ik op bezoek bij maarliefst elf patiënten. Een mevrouw viel mij in het bijzonder op. Ze had al vijftien jaar botkanker en een enorme open wond op haar onderbeen. Je keek op het bot, hij was zwart omrand en de vliegen kwamen ervan af toen ze de deken opzij schoof om de wond te laten zien. Een maand geleden heeft ze haar been gebroken op deze plek en is het voor haar nu onmogelijk om deze te bewegen. Door de heftige, indringende geur kan ze het niet meer opbrengen om te eten en is er weinig van deze sterke vrouw over. Om te voorkomen dat de infectie verspreidt in haar bloed, wat waarschijnlijk al gaande is, moet haar been geamputeerd worden om een dodelijke shock te voorkomen. Mentaal is ze hier aan toe, maar door de armoede waarin de familie leeft is dit onmogelijk. Wat ik steeds meer besef is dat de middelen er wel zijn, maar dat zoveel patiënten een behandeling niet kunnen betalen en hierdoor hun kwaliteit van leven erg hard achteruit gaat, zelfs met dodelijk afloop. En dan te bedenken dat deze amputatie ‘slechts’ 250 euro kost. We konden niet veel doen, je voelt de onmacht. Tegelijkertijd weet je wel dat je eigenlijk wat kan doen, dat maakt het soms zo moeilijk. Je zou iedereen geld willen geven voor behandeling,  maar waar stopt het dan? Het verhaal van deze vrouw bleef wel door onze hoofden spoken en we besloten het de volgende dag aan de rest van het team voor te leggen en zo mogelijk een fundraising te kunnen doen. De volgende dag kwam er geld uit een onverwachtse hoek en diezelfde dag werd deze vrouw nog geopereerd. We hebben haar opgehaald, haar gebroken been gespalkt met een stuk karton en hout uit de achtertuin zodat we haar konden vervoeren. Sister Rose moest lachen en zei dat we het maar moesten doen met de middelen die we hier hebben, creativiteit is een pre in Uganda! Nu ligt ze in het ziekenhuis en herstelt ze van deze ingrijpende operatie, die haar leven heeft gered maar tegelijkertijd ook zo intens veranderd heeft. Het is bijzonder om te zien hoe de mensen in het hospice zich zo inzetten om levens te veranderen en altijd een oplossing proberen te vinden. 

Tot zover onze avonturen, we maken natuurlijk nog veel meer mee. Dagelijks bevinden we ons in bizarre situaties en we kijken elkaar vaak vol ongeloof aan. 

Maar het leventje gaat hier ook gewoon door en ondertussen . . . 

- Missen we melk, een broodje kroket en Hollandse stampot bijna nog meer dan onze lieve vrienden en familie. (Grapje we houden van jullie, maar de kou missen we echt niet) 

-Gaan we om de dag uit eten, gewoon omdat het kan. 

-Scheuren we op de bodaboda’s de hele stad door en weet elke driver hier waar we wonen

-Gingen we per busje een weekendje naar Jinja waar medepassagiers bijna met elkaar op de vuist gingen

-Belandden we daar in een soort Resort voor slechts 10 euro per nacht inclusief apen, leuke backpackers, uitzicht op de Nijl en een jungle-swing waar we enorme spierpijn en blauwe plekken van kregen. 

-Gingen we daar ook kanoen wat erg leuk was totdat Rosalie haar waterdichte tas met daarin haar iPhone niet zo waterdicht bleek te zijn.

-Lag haar iPhone drie dagen in de rijst waardoor deze weer genezen is 

-Eten we minstens drie keer per dag chiapatti en worden onze buikvetjes nou niet bepaald minder

-Voelen we ons nog witter dan we ons al voelden met onze uniforms aan

-Hadden we drie dagen geen stroom waarbij we met hoofdlampen de avonden door kwamen

-Maakten we een vreugdedansje toen het licht weer aan ging

-Ging diezelfde middag het water er voor de komende zes dagen af waardoor we lichtelijke problemen ervoeren met persoonlijke hygiëne en de WC doortrekken (mooie smoes om weer uit eten te gaan natuurlijk) 

-Beginnen we eindelijk een kleurtje te krijgen wat hier totaal niet opvalt :( 

-Kijken we minimaal drie Friends afleveringen per dag

-Schrijft Rosalie alle blogs met aanwijzingen van de anderen die ondertussen de keukenprinsessen aan het uithangen zijn 

-Hebben we een ochtendritueel waarbij Roos (verbazingwekkend) als vaak eerste opstaat,  op de voet gevolgd door Marloes en een kwartier later Carolien

-Houden Rosalie en Carolien het nog steeds vol om wat make-up op te doen, wat Marloes al sinds dag twee niet meer doet (maar ze is ook een natural beauty moeten we toegeven) 

-Slapen Rosalie en Marloes niet meer met z’n tweetjes op de kamer en heeft Karel de Kakkerlak zich aan het gezelschap toegevoegd. 

-Hebben we al uren gebrainstormd hoe we Karel uit ons midden kunnen verwijderen, maar die arme ziel zit al vier dagen opgesloten onder een bakje (met daarop een dik boek omdat we bang waren dat hij met bakje en al ging lopen)

-Zijn we bang dat we Bilharzia  (vieze worm die via wondje je lichaam in kruipt en je lever tot nieuw huis uitgroep) uit de nijl in ons lichaam hebben rondkruipt (iets wat vooral Carolien erg bezig houdt) 

-Hebben Marloes en Carolien beide al minimaal 10 muggenbulten en wordt Rosalie gespaard (No Malaria!)

Zo, lange blog dit keer. Chapeau als je hem helemaal hebt gelezen! We zijn trots op je. 

Een dikke kus van de Brunettes (en Karel) 

PS. We hebben fotomateriaal maar dat is niet voor de gevoelige kijker. Als je een beelddenker bent mag je ons altijd hierom vragen!