Van prachtige Brunet, naar je haar ontzettend vet

GEVAREN

Het leven in Afrika is ook wel overleven. Gevaar lopen is aan de orde van de dag, dat beginnen wij ons steeds meer te  beseffen. Op een dag pakte Marloes nietsvermoedend haar oplader van het (ongeveer enige) kastje. Tenminste, dat trachtte ze. Echter ving haar blik iets op wat deze rustige avond deed omkeren in een geheel andere scenario. Op dit kastje zat namelijk een Spin. Niet zomaar een Spin, nee, een ‘vooroorlogse met haren en knieën (zoals Rosalie haar moeder ze beschrijft). En wat doe je dan? Wat doe je dan? Paniek sloeg toe. Rosalie biechtte direct haar op dat dit haar grootste angst was en dat dit een van de redenen waarom ze twijfelde of Afrika werkelijk haar roeping was. Marloes trok meteen de conclusie dat Carolien de enige was die ons uit deze benarde situatie zou kunnen helpen. Op dat moment moest Carolien ook haar masker afdoen en vertellen dat spinnen ook niet haar favoriete dieren waren. Ondanks deze confessie werd unaniem besloten dat Caro nog steeds het aangewezen persoon was. Met een vaatdoek in de aanslag (wat een wapenkeuze) naderde ze de spin. Na een kwartier zwiepte het doekje langs de spin, het doekje was kansloos en de spin was pleite. Gelukkig kreeg Marloes (ondanks haar slechtere zicht de laatste tijd, ze heeft naar eigen zeggen een bril nodig) de spin in het vizier en sprong als een geit in de rondte, proberend de spin de pletten. Drie keer scheepsrecht. Spin dood, Roos gillend op de bank, Caro en Marloes de helden. Het verbaasde ons echter dat de buren na dit geluid niet even kwamen kijken. (Mmm, dit is niet bepaald een goed teken in geval van werkelijk gevaar). 

Het tweede gevaar die dag diende zich aan tijdens het voorbereiden van ons diner. Dit werd gedaan door Roos en Marloes. Terwijl Rosalie zich ontfermde over de pannenkoeken van meel, te veel zout en water, hield Marloes zich beter met het roerbakken van groente. Terwijl ze de pan op het vuur zette ontstond er een enorme vlam in de pan. Rosalie en Marloes schoten met reflexen als puma’s achteruit, en krijsten het uit.  In een helder moment zette Marloes het gas uit, waarop het vuur tot ons  twee en een halve meter hoge plafond reikte.  ‘WAT MOETEN WE DOEN?’ werd er door beide meiden geschreeuwd. Op dat moment doofde het vuur waarop Rosalie en Marloes als trillende rietjes elkaar stonden aan te staren. Doodleuk kijkt Carolien op (terwijl ze bezig was met de was, as usual) en zegt doodleuk: ‘ach, zo vaak gezien.’ Totaal niet van slag, in tegenstelling tot de twee anderen. Dit voorval deed hen wel beseffen dat we hier toch wel gefocust moeten blijven. 

Het gevaar dat Malaria heet is ook constant aanwezig. We slapen in klamboes, smeren ons in met deet, slikken braaf de profylaxe en elk beest wordt aangezien voor de vliegende dood. Misschien wat overdreven, maar ’better safe than sorry.’ 

Wij Nederlandse vrouwen vinden onszelf zeer zelfstandig. We weten echt wel hoe we dingen moeten fixen. Tenminste, dat dachten. Totdat we vandaag onze privé chauffeur en tevens onze klusjesman over lieten komen om ons te helpen met de laatste karweitjes. Onze koelkast deed het niet en we hadden nog een laatje in onze keuken wat op slot zat en waarvan we de sleutel niet konden vinden. Ezra was snel ter plaatste en deed een inspectieronde. Hij koos allereerst voor het laatje. Wij vrouwen drentelden om hem heen, we waren natuurlijk gruwelijk nieuwsgierig wat er in dat laatje lag. Misschien repen chocolade, dode kakkerlakken of een collectie vaatdoekjes?! Ezra bestuurde dit kort, wij in zijn kielzog, gaf een ferme ruk en de la schoot open. We weten niet wat er nou teleurstellender was: de blik van Ezra na deze simpele oplossing, of het feit dat er slechts bestek in deze la lag. Hij vervolgde zijn tocht naar de koelkast, deze is slechts 1 meter verwijderd van het wijlen mysterieuze laatje. Stekker erin, licht ging aan de koud werd die koelkast. Wij baalde als een stekker. Op zo’n moment heb je gewoon liever een kapotte koelkast en nog wat eigenwaarde, dan de blik van Ezra die volgde. Alle zelfverzekerdheid in ons verdween in deze minuten. Toen hij ook nog een lampje voor ons verwisselde was het compleet. Het stereotype man en vrouw werd ons zo pijnlijk duidelijk. Acht. Ezra voelde zich goed en ons koelkast werkte weer. In die koelkast stond overigens nog een bakje vla van de vorige bewoner, die hier ongeveer al een half jaar weg is. Rosalie heeft zich opgeofferd deze kolonie op te ruimen, gezien het bakje nog niet zelf was weggelopen. Carolien heeft beloofd de koelkast schoon te maken. En Marloes? Die teert nog steeds op het doden van de spin. 

MANNEN 

Enige aandacht van mannen is ons niet onbekend. Toch moeten we bekennen dat dit in Afrika wel bizarre vormen gaat aannemen. We zullen dit illustreren met de meest interessante voorbeelden, anders kent deze blog geen einde. 

Casus 1: Markt. Rosalie ging samen met wat collega’s van het hospice naar een lokale markt waar ze een chiapatta kocht. Terwijl ze nietsvermoedend deze begon op te peuzelen (zal er vast heel aantrekkelijk uit hebben gezien) werd het wat onrustig in haar directe omgeving. Met name de 7 mannen op de boda-boda’s achter haar begonnen wel veel kabaal in het Swahili te maken. Wanneer mensen hier overschakelen naar Swahili weet je eigenlijk al hoe laat het is. Nietsvermoedend keek ze op en stond daar een breedglimlachende kerel naast haar. Het viel even ongemakkelijk stil waarbij ze niet goed wist wat er ging gebeuren. Toen kwam de verlossende openingszin van zijn kant: ‘Hey, I am Single’. Waarop Rosalie reageerde: ‘Eeh, good for you!’ 
Casus 2: Boda-Boda. Marloes zat keurig met haar rokje zijlings op de boda-boda op de rit naar huis. Na wat koetjes en kalfjes praat sloeg het gesprek om. Uit het niets kwam haar chauffeur daar met het voorstel: ’So, you want to see my house and drink something?’ Waarop Marloes antwoordde: ‘Are you asking me out, like a date?’ Waarop hij schaapachtig begon te lachen en antwoordde: ‘Yes something like that.’ Resoluut antwoordde ze: ‘How about no?’ waarop hij in een keer van route veranderde (niet meer richting ons huis). Marloes vroeg waar hij heen ging en had al een compleet ontsnappingsplan uitgestippeld. Gelukkig was dit niet nodig en wist hij gewoon de weg niet. Ach je kunt niet voorzichtig genoeg doen. 
Casus 3: De Place. Carolien nipte van haar drankje op onze vrije zaterdagavond. Al snel stond er een jongeman aan haar zijde die de standaard openingszin op haar afvoerde: ‘Hello I am single. Waarop ze droog antwoordde: ‘Well I am not, I’m married with three children and I’m expecting.’ De boodschap was toen wel aardig duidelijk dacht ze zo. 

Soms neemt deze aandacht wat vervelendere vormen aan. We liepen bijvoorbeeld over de lokale markt door de nauwe steegjes achter elkaar toen we erachter kwamen dat er een vierde persoon de karavaan compleet maakte. Met onze rugzakken op onze buik stierden wij de steegjes met een on-afrikaans tempo. Omdat wij hem niet van ons af konden schudden resulteerde dit in een vluchtroute naar onze standaard supermarkt waar Marloes bij binnenkomst schreeuwde: ‘This guy is bothering us!’. Onze dappere supermarkt-maat twijfelde geen moment en greep een stok van muur (blijkbaar was dit niet de eerste keer) en jaagde de man behendig naar buiten en bleef voor de winkel nog een tijdje zwaaien met die stok.  Conclusie: Iedere man die merkt dat je last hebt van een ander, schiet te hulp met zijn mannelijke kracht. 

SURVIVAL

Na drie dagen geen stroom te hebben gehad en gewend te zijn geraakt aan de duisternis en bijbehorende hoofdlampen, deed Carolien een vreugdedansje voor de voordeur toen het licht weer aan ging. Deze vreugde duurde niet lang, want binnen een dag werd ons water afgesloten omdat onze lieftallige buren hun rekening nog niet hadden betaald. Dit zorgt ervoor dat de rest van de buurt het ook zonder water moet doen. Gelukkig hebben we het goed getroffen met elkaar als verpleegkundigen. Zonder schaamte wassen we elkaars ruggen om zo toch nog schoon in bed te kunnen kruipen. Alleen ons haar blijkt een probleem te zijn. Net op het moment dat wij natuurlijk al drie dagen onze bruine lokken niet hadden gewassen, we willen namelijk ons haar trainen om minder snel vet te worden. Nou die training neemt nu extreme vormen aan. Zes dagen je haar niet wassen, niet het meest ideale schoonheidsbeeld. Gelukkig denken onze landgenoten er hier anders over. Want zelfs na 6 dagen geen shampoo wordt je nog gecomplimenteerd op je ‘prachtige haar’. Goed, dat is dan in ieder geval een hart onder de riem. Kom maar op met die komende dagen zonder water, wij kunnen het wel aan. Skypegesprekken worden niet aangeraden en gaan we dan ook het liefst uit de weg, hoewel we al lang blij zijn dat de technologie het niet toelaat dat jullie ons kunnen ruiken. 

Groetjes de Vette Brunettes!