Van veilig bij Pa en Moe, naar slapen onder een klamboe

11/10/16 20:01

Na drie weken afscheid nemen en het beantwoorden van 187 appjes op de dag van vertrek, waren al onze ‘dierbaren’ samengekomen om ons dan echt eindelijk uit te zwaaien. Wij kunnen wel begrijpen dat het lastig gaat zijn om onze stralende persoonlijkheden te gaan missen de komende koude, gure wintermaanden. Maar hé, wij gaan jullie ook missen de komende warme en zonnige zomermaanden. Enfin, wij liepen geheel optimistisch naar de gate. Tot zover geen problemen. De jarenlange vliegervaring van Rosalie en Marloes zorgde voor een relaxte, Ugandese wandelstijl. Bij de gate aangekomen kwam Afrika erg dichtbij. Pakweg 800 personen stonden te zweten om het grootste passagiersvliegtuig ter wereld (!!!) in te kunnen gaan. Helemaal in omgeroepen zones enzo. Wij hadden natuurlijk de laatste zone, dus deze minuten brachten wij liggend op de verkoelende marmeren vloer door. Deze laatste minuten kou wilden wij in z’n geheel ervaren. Oké, dit verhaal is nu al te gedetailleerd, we zullen de komende uren wat compacter beschrijven. 

22:12 (NL tijd) 

Marloes was amper aanspreekbaar na haar eerste Emirates minuten. Uitgelaten als een kind ging ze geheel op in alles wat er te bieden was. En natuurlijk moest alles benoemd worden. ‘KIJK, hier kunnen headsetsop!’ ‘KIJK, we kunnen gamen!!’ ‘Kijk, we kunnen gratis wijn bestellen!!!’ Dat werd natuurlijk direct gedaan door ons allen. 

00:06: (NL tijd) 

De verschillen worden duidelijk. Rosalie kijkt Junglebook en Marloes een bloederige haaienfilm (je weet wel, met Blake Lively). En Carolien was eigenlijk non-stop met haar camera bezig. Marloes, die altijd honger heeft, fixte extra snacks. Maar ze kon niet ophouden over een McChicken. 

00:28 (NL tijd) 

Honger. We waren onszelf niet meer. Gelukkig werd er op dit doodgewone tijdstip een driegangenmenu geserveerd wat we dan ook direct opsmikkelden.

03:00 (NL tijd) 

Rosalie kan niet slapen en belandt in oorlog met haar beeldscherm wat het niet doet. ‘pling’ ‘pling’, de steward werd er constant bijgehaald, maar dit baatte niet. Ja hoor, heeft zij weer. Marloes en Carolien waren uitgekeken en gingen slapen. 

8.43 (Dubai tijd) 

Lurkend van onze Paul koffie zijn wij naar de trein, bus en lift gehobbeld om in ons volgende vliegtuig te springen. Dit vliegtuig was iets kleiner, maar uuh… 90% van de stoelen was vrij en toen begon het languit slapen op een hele rij stoelen.

13.50 (Entebbe, Uganda)

Toen begon het gemieter. Wij voelden ons net kleine schoolkinderen, want de oh ‘vriendelijke’ douanejuffrouw was niet blij om ons te zien. Geen idee waarom, maar het was gewoon zo. Strak in de rij wachten wij, liepen wij en pakten wij onze koffers. Error. De koffer van Marloes had geen zin in Afrika, dus had besloten in Dubai te blijven waarschijnlijk met het wiel van de koffer van Roos erbij. Opnieuw mochten we weer naar de gezellige douanedames, om bagageclaims in te vullen, duurde maar zo’n 1.5 uur. Arme driver Ezera…

15.08 (Ergens op de weg)

Dan denk je dat je er bent en moet je nog 4.5 uur in de auto zitten, ohnee iets verkeerd inschat laten we er 7 uur van maken. Op het vliegveld ontmoetten we gelijk onze mede ‘Muzungu’ genaamd Dougles. Aardige kerel uit the USA, die toevallig de nieuwe CEO van hospice Tororo wordt, niet verkeerd om vriendjes mee te zijn.

17.17 (still on the road)

File kennen ze dus blijkbaar ook in Uganda, gelukkig zijn er honderden straatverkopers die op je auto, onder je auto, half zittend in je auto om dingen te verkopen, maar eigenlijk gewoon een banaan door je strot willen douwen. Suger Can, bananas, haribo-kersjes en tuc koekjes hielden ons allen in leven. De omgeving is prachtig, de kleuren zijn divers, het ruikt sterk naar Afrika (uitlaatgassen en mensengeurtjes), chaos op de weg en prachtige theeplantages. Aan geiten en kippen aan een touwtje geen gebrek. We hebben onze ogen uitgekeken en hadden helemaal niet door hoe gevaarlijk onze driver af en toe reed.

21.26 (Tororo)

EINDELIJK zijn we in Tororo. De laatste fatsoenlijke maaltijd was het ontbijt 12 uur geleden, dus reden we naar de plaatselijke snackbar. Hongerig stapten we de auto uit de duisternis in. Groene tl-verlichting en harde Ugandese muziek (goeie beat wel) kwam ons tegemoet. Iets ongemakkelijk en onwennig stonden we daar, Ezera wees ons wat stoelen en verdween. We bestelden friet en cola, jaa ze hebben dus blijkbaar friet, dachten wij. 3 kwartier later kwam de waitress en zei dat “the chips about to get ready” waren. We dachten, die moet de aardappelen nog uit de achtertuin plukken. Daar in die kroeg zittend, wachtend op onze friet maakten we kennis met het fenomeen kwetsbaarheid. Je beseft je pas hoe erg je gewend bent aan Nederland, als je er niet meer bent. Alles is anders, de mensen, de cultuur, de geluiden, de duisternis. Eerlijk, het kwam opeens allemaal binnen waar we zijn beland. Met de friet in onze handen gingen naar huis en Rosalie griste snel nog drie bananen mee voor het ontbijt en daar zaten we dan in ons nieuwe huis, wat nog niet als thuis voelde. Wetend dat dit natuurlijk gaat veranderen en morgen met het stralende zonnetje er alles heel anders uit ziet! Morgen een nieuwe dag en hopelijk wat bijgeslapen, zodat we echt kunnen gaan genieten!

00.00 

Licht uit, klamboe in en wekker om 7.00. Ohja, de lieve brieven worden met smart gelezen!