Van altijd onopvallend zijn naar je voelen als Bieber in de Appie Heijn

Deze blog schrijven we ondanks het feit dat we weten dat we dit niet direct online kunnen zetten. Huh, we hadden toch wifi? Klopt.. Maar dan moet je niet je 4GB binnen 24 uur opmaken, volgende bundel wordt unlimited. Stiekem is het ook wel fijn even geen internet en lekker old school de hoog nodige smsjes sturen voor 50cent.

Oke, en nu dan even over ons huis. Typisch Afrikaans hebben wij vernomen. Denk maar aan betonnen vloer, douche die boven de wc hangt (lekker koud water) en musquitonets boven je bed, keukentje met gas waarvoor we onze aardige buurvrouw moesten vragen om hulp. Want wij Nederlandse zijn ondanks onze uitgebreide kampeerervaringen in Frankrijk niet in staat een gasfles aan te sluiten. Ook staat er een koffer met spullen van een vorige bewoner, ook een Muzungu, in onze woonkamer. Marloes en Roos konden zich niet inhouden om hem open te maken, er zitten pringles in, maar we zijn bang dat iemand eraan gelikt heeft. De slippers hebben we daarentegen in gebruik genomen en gedoopt tot doucheslippers. Hopelijk had ze geen voetschimmel.. Meer over ons huis kun je zien in het filmpje + foto’s die we gaan uploaden (daar gaan al die GB dus heen..)

Stipt om 7.45 (wie heeft ooit gezegd dat afrikanen te laat zijn?) staat onze lieve driver Ezra voor de deur. Hij haalt ons op en samen met Doug rijden we naar het hospice, daar ontmoeten we het palliatief careteam en starten de dag met een lied en gebed. Gelukkig overstemden de prachtige Ugandese stemmen ons valse gekraai. Na een korte (lees heel uitgebreid) evaluatie van de vorige dag (hier worden de patiënten nogmaals besproken) en een hoe-het-rondje, drinken we uitgebreid een kopje thee, wat daarnaast ook een pijnstiller bij bevallingen blijkt te zijn als je er teveel thee in stopt.

Vervolgens krijgen we een tour van Denis (ons contactpersoon) door het ziekenhuis, hierbij moet je absoluut niet denken aan onze ziekenhuizen. Elke afdeling is een los gebouw en zijn verbonden door overdekte wandelpaden. Niets vermoedend stapten wij een gebouw binnen, wat achteraf een labour ward bleek te zijn. Dit werd als snel duidelijk toen we het gebouw binnen liepen en naar een vrouw werden geleid die op tafel lag te bevallen. We mochten helpen als we wilden, geen probleem als we bleven tot de baby er was. Overigens werd hier geen toestemming gevraagd aan de stille bevallende vrouw. We hopen maar dat ze die thee gehad heeft, met een goede extra schep. Haar succes wensend schuifelden wij snel het gebouw uit, het volgende gebouw in (childward). Het eerste beste kind wat Rosalie in de smiezen kreeg, begon luidkeels te kermen. Rosalie, die weet dat ze niet altijd een positief effect heeft op kinderen, vond dit wel erg overdreven. Al snel bleek dat het kwam, omdat het kind nog nooit een blanke had gezien, ook wel logisch als je nog zo jong bent. Na een rondleiding van drie uur (wat ook in 30 min had gekund) en we scheel begonnen te kijken van moeheid (we hadden in 48 uur ongeveer 7 uur geslapen) had Denis ook wel door dat we er stiekem een beetje klaar mee waren. Na nog een afsluitende preek van een palliatieve zuster (heel aardig mens) vertrokken we te voet met Doug naar de local market om hier onze eerste inkopen te doen. We voelen ons echt rijke tata’s (ja ouders, google dit woord maar). Eerst loop je op de grote weg, opeens schiet je een smal steegje in en uiteindelijk beland je in een groot doolhof van houten kraampjes, waar ze werkelijk alles verkopen. Van passievrucht naar pindakaas. Doug begeleidde ons hier behendig door heen, sprak wat Swahilli (ja spreekt hij vloeiend) en spendeerde wij duizenden shillings (omgerekend nog geen 3 euro) voor 4 tassen vol fruit. Uitgeput en uitgedroogd na een wandeling van 20 minuten kwamen we thuis en beseften we dat we geen druppel water hadden.. Hmm.. niet zo pienter Caro, Roos en Loes. Uitdrogen willen we niet. Dus de taakverdeling was al volgt. Carolien ging helemaal los op het schoonmaken van ons huisje, wijl Rosalie en Marloes op zoek naar een waterput gingen (winkel met waterflessen dus) en vonden het stiekem niet erg dat Caro een wasje voor hen draaide. Dankzij het goede richtingsgevoel, belandden ze precies op dezelfde plek waar we eerder die dag al geweest waren. Daar kochten wij een paar essentiele levensmiddelen: Nutella, pindakaas, chips, bestekset en waren we toch bijna het water vergeten. Op het stoepje voor de winkel vulden wij ons zout en water gehalte aan. Dit trok veel bekijks van Ugandese mannen, maar gelukkig wierp er eentje geheel vrijwillig zich op als beschermer en stuurde iedereen weg. Niet dat hij er zo betrouwbaar uitzag, maar goed, beter 1 dan 10. Lopen zagen we niet meer zitten en we wilden eigenlijk gewoon het gevaarlijkste vervoersmiddel van het land uitproberen; de Boda Boda! Dus lieten we ons aanspreken door een driver. Het schijnt dus als je zegt ik wil naar het “Muzunguhouse” dat iedereen weet waar het is. Fijn idee he, dat heel Tororo weet waar we wonen. Wel handig als we de weg kwijt zijn. Wij achterop, kerels voorop en op de foto een pretkop. Gaan met die banaan, want ze konden wel 25 cent verdienen. In no-time stonden we in ons ontzettend goed opgeruimd huisje. Caro heeft zelfs putjes schoongemaakt, lopen socializen met de buren en deed een potje voetbal met Nathan de buurjongen (hij is 4 jaar oud, dus wees niet jaloers Johannes). We hebben heerlijk gegeten dankzij de guacomole die onze maaltijd redde.

De volgende dag stond Ezra weer stipt om 7.45 voor de deur. Vandaag bleef Carolien thuis, de reis heeft haar verkoudheid niet goed gedaan en ze hoest als een TB’er (voor de niet verpleegkundigen, dit is een ziekte waarbij je heeel veeeeeel hoest, productief). De dag begon voor Marloes en Roos hetzelfde, zingen en gebed, evaluatie en rond 10en in de jeep crossten wij Tororo-city uit,het beloofde een lange dag te worden. Samen met sister Rosie en Louissie (nurses) gingen wij in totaal 12 patiënten langs in maarliefst 8 uur. Dit is vooral te wijten aan het feit dat iedereen middenin de bushbush woont. Terwijl wij onze eerste patiënt bezochten leek het alsof we een fimset opreden, met wel hele getalenteerde acteurs. Dan besef je dat het geen filmset is, het lijkt wel een resort met al die hutjes (waar Europeanen waarschijnlijk honderden euros voor betalen om in te kunnen slapen), bananenbomen en geitjes. Tot je beter kijkt en ziet dat hier werkelijk mensen wonen. Hoe prachtig het er op het eerste oog uit ziet, beseffen wij ons dat leven hier voornamelijk overleven is. Over de inhoud van de patiëntcare schrijven we later wel wat.

Hobbelend in de jeep, moesten wij aan de navigatiereclame van Nederland denken (https://www.youtube.com/watch?v=v9dm3pRUkdw). Wij dachten, mooie bosjes hier aan de kant van de weg, totdat Ezra opeens rechtsaf slaat op een plek waar je denkt, huh hij is gek geworden, je rijdt toch niet je mooie auto de bosjes in? Wonder boven wonder blijkt er een smal looppaadje te zijn, waar je blijkbaar ook met een auto overheen kan. Opeens kom je via dit idilische pad een nog een idillischer dorpje binnen, waarbij het niet lang duurt voordat je het eerste woord “Muzungu” hoort. Toch wist Ezra keer op keer vakkundig door de jungle te rijden en vielen er geen gewonden. Oke, één keer was er een geit bijna de pijp uit. Check de foto’s voor de prachtige omgeving en speciaal voor Julian de hutjes gebouwd van klei.

Goed, het Muzungu zijn (blank) is een ervaring op zich. Natuurlijk verwacht je blikken en starende mensen in Afrika. Toch hadden we ons niet op dit voorbereid, dat we echt de enige blanke zijn. Overal waar je gaat word je aangestaard, nagekeken, nagewezen, nageroepen en kinderen kijken alsof ze water zien branden en lachen zodra je een knipoog geeft. Best leuk die aandacht, we moeten er nog even aan wennen. We ontdekten dat het integreren sneller gaat dan gedacht. Twee keer zagen we namelijk een andere muzungu, waarop Rosalie de anderen een por gaf en zei: 'kijk, een blanke!' . Iedereen wil graag even aan je zitten en wij maar desinfecteren, want hé we willen geen HIV, TBC en hep. B. Oke flauw, maar zit wel een kern van waarheid in.

Aangekomen bij het hospice, stierde Marloes gelijk het kantoor binnen. Zou haar lieftallige koffer er zijn? En ja hoor, daar stond de koffer zielsalleen wachtend met smart om herenigd te worden met Marloes, want Dubai was toch niet zo leuk zonder haar. Een schreeuw van geluk (ze wordt al aardig ugandees) ontglipte haar en gaf de koffer een dikke knuffel. Eindelijk thuis. Dramatisch he.

Om 19.00 werden we uitgenodigd door de zus van Ezra (onze driver) werden we uitgenodigd om te komen eten bij haar thuis. Typisch Ugandees, dat beloofd wat. Rosalie zag de enorme hompen vlees al voor zich op haar bord liggen en zag hier toch een tikkeltje tegenop. Het vlees hangt namelijk heel de dag in de zon te chillen met wat vliegen en is alvast gerookt met uitlaatgassen. Alles kwam goed en zijn heel lief ontvangen, onder het genot van een ugandees biertje aten we in gedeeltelijke stilte (is hier normaal en teken van beleefdheid) ons 6-gangen-menu. Caro bad in het Nederlands, Rosalie werd erop gewezen dat ze geen kip had genomen en hobbelde terug naar de kipschaal en Marloes lachte in haar vuistje want zij was wel ontkomen aan de biefstuk. We kregen les van de familie om met zonder bestek te eten. Geslaagde avond en volgende week gaan we dansen in de club; ‘clubben’. De broer van Ezra, genaamd Job, blijkt heel toevallig de eigenaar van de club te zijn waar we ons de eerste avond zo ontheemd voelen (zie vorige blog). We geven het toch maar een tweede kans, want Job is de ergste niet. 

Oke, goed verhaal, lekker kort ook. We love you all. Take care. Yoga! (het betekent hoe gaat het? En dan hoor je te antwoorden ‘Beri’)

Liefs de Brunettes without borders